wyleźć

dk XI, \wyleźćlezę, \wyleźćleziesz, \wyleźćleź, \wyleźćlazł, \wyleźćlazła, \wyleźćleźli, \wyleźćlazłszy - wyłazić ndk VIa, \wyleźćłażę, \wyleźćzisz, \wyleźćłaź, \wyleźćził

1. pot. «leząc wyjść, wydobyć się skądś, z wnętrza czegoś, zwłaszcza przez wąski otwór; wypełznąć, wyczołgać się, wygramolić się»

Wyleźć przez okno (oknem).

Wyleźć z łóżka.

Mysz wylazła z nory.

Wyleźć z ukrycia.

Kret wylazł spod ziemi.

◊ pot. Coś wyłazi komuś bokiem «coś pociąga przykre następstwa, przysparza przykrości, kłopotów»

◊ Oczy komuś wyłażą (z głowy, na wierzch) «ktoś patrzy na coś z wielkim podziwem, ze zdziwieniem»

◊ Wylazło szydło z worka «wszystko się wydało, prawda wyszła na jaw»

◊ Wyłazić ze skóry a) «wysilać się, bardzo się starać, robić wszystko, żeby coś załatwić» b) «denerwować się, być podnieconym»

przen.

Wyleźć z biedy, z długów, z kłopotów.

2. pot. «wspiąć się, wejść, wdrapać się gdzieś»

Wyleźć na dach, na drzewo.

3. częściej ndk, pot. «być widocznym spod czegoś, wystawać, wysuwać się»

Palce wyłaziły komuś z butów.

Koszula wylazła ze spodni.

4. pot. «o włosach: wypaść, wyjść»

W czasie choroby wylazły mu wszystkie włosy.