- wzruszyć
- dk VIb, \wzruszyćszę, \wzruszyćszysz, wzrusz, \wzruszyćszył, \wzruszyćszony - wzruszać ndk I, \wzruszyćam, \wzruszyćasz, \wzruszyćają, \wzruszyćaj, \wzruszyćał, \wzruszyćany1. «wzbudzić uczucia, zwłaszcza uczucia tkliwości, czułości, wdzięczności itp., wywołać poruszenie; rozczulić, roztkliwić, rozrzewnić»
Wzruszyć kogoś głęboko.
Wzruszyć kogoś do głębi (serca), do łez, do żywego.
Wzruszyć kogoś łzami, płaczem, prośbami.
Wzruszająca skarga, prośba.
Wzruszające błaganie.
Wzruszające opowiadanie.
◊ Coś nikogo (kogoś) nie wzrusza «coś nikogo nie obchodzi, jest dla wszystkich (dla kogoś) obojętne»◊ Ktoś wzruszyłby kamień, skałę, coś wzruszyłoby kamień, skałę «o kimś lub o czymś budzącym ogromne współczucie»2. «poruszając, uderzając, trzęsąc zmienić położenie cząsteczek czegoś, zmieszać coś; przewrócić, przetrząsnąć, spulchnić»Wzruszyć ziemię motyką.
Wzruszyć słomę widłami.
Wzruszyć pierze w poduszkach.
3. daw. «wyprowadzić coś z pierwotnego położenia, zmienić miejsce, położenie czegoś, wprawić coś w ruch; uruchomić, poruszyć»dziś tylko we fraz. Wzruszyć ramionami lekceważąco, obojętnie, pogardliwie, wymownie, z niecierpliwością, ze złością itp. «wykonać charakterystyczny ruch ramionami ku górze, będący wyrazem obojętnej, lekceważącej lub innej postawy kogoś wobec kogoś lub czegoś»wzruszyć się - wzruszać się «doznać uczuć tkliwości, czułości, rzewności; przejąć się czymś, rozczulić się, rozrzewnić się»Wzruszyć się czymś bardzo, do głębi.
Wzruszać się szczerze, po ludzku.
Wzruszać się bez powodu, z błahej przyczyny.
Wzruszyć się czyimś losem, tragicznym położeniem.
Wzruszyć się do łez.
Słownik języka polskiego . 2013.