Zacięty przeciwnik, wróg.
Zacięty bój, opór.
Zacięta walka.
Zacięta dyskusja, kłótnia.
Zacięta mina.
Zacięte rysy.
Zacięty w gniewie, w uporze.
Słownik języka polskiego . 2013.
zacięty — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, zaciętyęci, zaciętytszy {{/stl 8}}{{stl 7}} taki, który nie ma zamiaru ustąpić, chcący za wszelką cenę osiągnąć cel; także: toczony, prowadzony z zawziętością, z zaciekłością; zawzięty, zaciekły, zażarty : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wróg — m III, DB. wroga, N. wrogiem; lm M. wrogowie, DB. wrogów 1. «nieprzyjaciel, napastnik; państwo będące w stanie wojny z innym państwem» Odwieczny wróg. Walczyć z wrogiem. Ruszyć na wroga. Dostać się w ręce wroga. Ulec przemocy wroga. Stawiać opór… … Słownik języka polskiego
nieustępliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, nieustępliwywi {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, który w niczym nie ustąpi, zawsze trwa przy swoim zdaniu, raz podjętej decyzji; zacięty, oporny, bezkompromisowy : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
La Varsovienne de 1831 — Pour les articles homonymes, voir La Varsovienne. La Varsovienne de 1831 (en polonais Warszawianka 1831 roku) est une chanson polonaise … Wikipédia en Français
Варшавянка 1831 года — У этого термина существуют и другие значения, см. Варшавянка (значения) … Википедия
nieustępliwy — nieustępliwywi «taki, który nie ustępuje, jest oporny, zacięty, bezkompromisowy; świadczący o takich cechach» Nieustępliwy obrońca. Nieustępliwa natura. Nieustępliwa walka … Słownik języka polskiego
opór — m IV, D. oporu, Ms. oporze; lm M. opory 1. zwykle blm «przeciwstawianie się, opieranie się cudzej woli, przemocy» Bezsilny, czynny, daremny, rozpaczliwy, słaby, zacięty opór. Stawiać, napotykać, przełamać opór. Bez oporu (pójść, poddać się komuś … Słownik języka polskiego
polakożerca — m odm. jak ż II, DCMs. polakożercacy; lm M. polakożercacy, DB. polakożercaców «zacięty, nieprzejednany wróg Polaków, polskości» … Słownik języka polskiego
stoczyć — dk VIb, stoczyćczę, stoczyćczysz, stocz, stoczyćczył, stoczyćczony staczać ndk I, stoczyćam, stoczyćasz, stoczyćają, stoczyćaj, stoczyćał, stoczyćany 1. «tocząc zsunąć coś z góry, zepchnąć w dół» Stoczyć kamień do rowu. Staczać beczki po pochylni … Słownik języka polskiego
upór — m IV, D. uporu, Ms. uporze, blm «uporczywe obstawanie przy swoim, trwanie przy raz podjętej decyzji, często mimo oczywistej jej niesłuszności; nieustępliwość» Dziecinny, nieprzełamany, zacięty upór. Trwać w uporze. Łamać czyjś upór. Napotkać… … Słownik języka polskiego
