załatwiać

ndk I, \załatwiaćam, \załatwiaćasz, \załatwiaćają, \załatwiaćaj, \załatwiaćał, \załatwiaćany - załatwić dk VIa, \załatwiaćwię, \załatwiaćwisz, \załatwiaćłatw, \załatwiaćwił, \załatwiaćwiony

1. «dokonując starań, zabiegów doprowadzać coś do skutku, do końca»

Załatwiać formalności, sprawy urzędowe, korespondencję.

Załatwiać interesy, sprawunki, zakupy.

◊ pot. Załatwić coś od ręki «załatwić coś szybko, natychmiast»

◊ Załatwiać (swoją, naturalną) potrzebę «oddawać mocz lub kał, wypróżniać się»

2. «wykonywać zlecenie, spełniać prośbę interesanta, klienta; obsługiwać kogoś w sklepie, w urzędzie itp.»

Załatwiać interesantów, klientów, pacjentów.

3. zwykle dk, pot. «uczynić kogoś (zwykle niewygodnego) nieszkodliwym, pozbawić kogoś możliwości działania, rozprawić się z kimś; posp. zabić»

Trzeba tego zdrajcę załatwić.

załatwiać się - załatwić się

1. pot. «kończyć, likwidować coś, pozbywać się czegoś»

Załatwić się z jakąś robotą.

No, wreszcie załatwiłam się ze sprzątaniem.

2. pot. «rozprawiać się z kimś, unieszkodliwiać kogoś»

Jeszcze się z tobą załatwię.

3. pot. «oddawać mocz lub kał, wypróżniać się»