zaprzeczyć

zaprzeczyć
dk VIb, \zaprzeczyćczę, \zaprzeczyćczysz, \zaprzeczyćprzecz, \zaprzeczyćczył, \zaprzeczyćczony - zaprzeczać ndk I, \zaprzeczyćam, \zaprzeczyćasz, \zaprzeczyćają, \zaprzeczyćaj, \zaprzeczyćał, \zaprzeczyćany
1. «odmówić słuszności komuś, czemuś, nie zgodzić się z kimś, z czymś; zakwestionować prawdziwość czegoś»

Zaprzeczyć kategorycznie, stanowczo.

Zaprzeczyć faktom.

Zaprzeczyć ruchem głowy.

2. «stać się przeciwieństwem, negacją czegoś»

Fakty nie zaprzeczają istnieniu Atlantydy.

3. «nie uznać czegoś, nie przyznać komuś czegoś»

Zaprzeczyć komuś pierwszeństwa.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Look at other dictionaries:

  • zaprzeczyć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}zaprzeczać I {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • zaprzeczać — → zaprzeczyć …   Słownik języka polskiego

  • wyprzeć — I dk XI, wyprzećprę, wyprzećprzesz, wyprzećprzyj, wyprzećparł, wyprzećparty, wyprzećparłszy wypierać ndk I, wyprzećam, wyprzećasz, wyprzećają, wyprzećaj, wyprzećał, wyprzećany «prąc, pchając usunąć coś skądś, usunąć siłą kogoś lub coś; wypchnąć»… …   Słownik języka polskiego

  • zaprzeczać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zaprzeczaćam, zaprzeczaća, zaprzeczaćają, zaprzeczaćany {{/stl 8}}– zaprzeczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, zaprzeczaćczę, zaprzeczaćczy, zaprzeczaćczony {{/stl 8}}{{stl 7}} uważać, że coś nie jest prawdą,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • piedestał — 1. Postawić, stawiać kogoś, coś na piedestale; wynieść kogoś, coś na piedestał «obdarzyć, obdarzać kogoś, coś wielkim szacunkiem, przypisać, przypisywać komuś wielkie zalety, zasługi, uznać, uznawać wielką wartość czegoś»: Mój ojciec był… …   Słownik frazeologiczny

  • analityczny — «odnoszący się do analizy; stosujący, przeprowadzający analizę; skłonny do analizy, analizujący» Metoda analityczna. Studium analityczne. Analityczny umysł. ∆ chem. Chemia analityczna «dział chemii zajmujący się metodami określania chemicznego… …   Słownik języka polskiego

  • konieczny — koniecznyni, koniecznyniejszy «nie dający się uniknąć, bezwzględnie potrzebny; nieuchronny, nieodzowny, niezbędny, przymusowy» Konieczna operacja. Konieczny wyjazd. Wykształcenie średnie konieczne. ∆ filoz. Sąd konieczny «sąd (twierdzenie)… …   Słownik języka polskiego

  • mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… …   Słownik języka polskiego

  • odsądzić — dk VIa, odsądzićdzę, odsądzićdzisz, odsądzićsądź, odsądzićdził, odsądzićdzony odsądzać ndk I, odsądzićam, odsądzićasz, odsądzićają, odsądzićaj, odsądzićał, odsądzićany «zaprzeczyć posiadaniu przez kogoś jakichś cech (dodatnich)» Odsądzić kogoś od …   Słownik języka polskiego

  • powiedzieć — dk, powiedziećwiem, powiedziećwiesz, powiedziećdzą, powiedziećwiedz, powiedziećdział, powiedziećdzieli, powiedziećdziany 1. «wyrazić coś słowami, w mowie; mówiąc oznajmić coś komuś» Powiedzieć coś głośno, cicho, szeptem, łagodnie, stanowczo,… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”