- chór
- m IV, D. -u, Ms. chórze; lm M. -y1. «zespół śpiewaków wykonujących wspólnie utwór muzyczny, często z towarzyszeniem instrumentów»
Chór męski, żeński, chłopięcy, dziecięcy, mieszany.
Chór jednogłosowy, wielogłosowy, polifoniczny.
Chór amatorski, szkolny, kościelny, operowy, teatralny, żołnierski.
Należeć do chóru.
Śpiewać w chórze.
∆ Chóry anielskie, niebieskie; chóry serafinów itp. «według religii chrześcijańskiej: zastępy aniołów wielbiących Boga»∆ muz. Chór a capella [wym. kapella] «chór śpiewający bez akompaniamentu instrumentu muzycznego lub orkiestry»2. «śpiew zbiorowy jednogłosowy lub wielogłosowy; utwór śpiewany zbiorowo»Nauczyć się chórów.
Ćwiczyć chóry.
◊ Mówić, deklamować, śpiewać itp. chórem «mówić, śpiewać itp. razem, jednocześnie, zbiorowo»przen. «zespół dźwięków, głosów; głosy wydawane przez jakiś zespół»Chór głosów.
Chór nawoływań.
Chór syren fabrycznych.
Chór ptaków.
3. «rodzaj galerii w kościele, najczęściej nad wejściem, przeznaczonej na pomieszczenie organów i dla zespołu śpiewaczego»Wejść na chór.
Śpiewać na chórze.
4. archit. «część kościoła przy głównym ołtarzu, zwykle oddzielona balustradą od nawy (w średniowieczu przeznaczona dla kapłanów śpiewających psalmy i modlitwy); prezbiterium»5. archit. «w dużych salach (np. pałacowych) rodzaj balkonu lub galerii, przeznaczonej zwykle dla orkiestry»6. lit. szt. «w starożytnej Grecji: zbiorowe recytacje, śpiewy i tańce w czasie uroczystości ku czci Dionizosa, później występujące jako stały element tragedii antycznej; zespół wykonawców tych recytacji i tańców»7. muz. «grupa instrumentów smyczkowych lub dętych tej samej rodziny»‹łac. z gr.›
Słownik języka polskiego . 2013.