Słownik języka polskiego . 2013.
dzierżawca — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIIIa, lm M. dzierżawcacy {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba, która wzięła coś w dzierżawę i w określonym czasie użytkuje cudzą rzecz lub prawo majątkowe w zamian za umówiony czynsz {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kolon — I m IV; D. u, Ms. kolonnie; lm M. y lit. «człon składniowo intonacyjny okresu zdaniowego, zwłaszcza w prozie poetyckiej, stanowiący pewną całość treściową» ‹gr.› II m IV, DB. a, Ms. kolonnie; lm M. i a. owie, DB. ów 1. «w krajach Ameryki… … Słownik języka polskiego
Лышковский, Станислав — редактор "Gazety Codziennej" (с 1832 по 1835 гг.), известен как автор нескольких руководств по вопросам сельского хозяйства и ветеринарии. Ему принадлежат: "Poradnik hodowli i weterynaryi dla ziemianina" (Варшава, 1839 г., 2… … Большая биографическая энциклопедия
Jan Kiszka — (1552 1592), was a politician, magnate, patron and benefactor of Polish brethren in the 16th century Polish Lithuanian Commonwealth. Carver of Lithuania from 1569, Royal Deputy Cupbearer of Lithuania and Elder of Samogitia from 1579, castellan of … Wikipedia
Полубенский Александр Иванович — (ум. ок. 1608) – князь (Полубенские Полубиньские считались потомками Гедимина), воевода Новогрудский (это звание он унаследовал в 1586 г. от своего отца), староста Вольмарский и Зегевольдский, правитель (dzierźawca) Вилькийскин и Поюрский, автор… … Словарь книжников и книжности Древней Руси
cały — 1. Cała para (poszła, idzie) w gwizdek «cały wysiłek włożono w przygotowania lub reklamowanie czegoś, a nie wystarczyło go już na realizację»: Miejmy nadzieję, że cała para nie poszła w gwizdek i starczy jej tej pary na główną imprezę. Roz tel… … Słownik frazeologiczny
arendarz — m II, DB. a; lm M. e, D. y ( ów) przestarz. «osoba mająca coś w arendzie, dzierżawca; karczmarz, szynkarz» … Słownik języka polskiego
celnik — m III, DB. a, N. celnikkiem; lm M. celnikicy, DB. ów 1. «pracownik urzędu celnego, pobierający cło» 2. hist. «dawny dzierżawca ceł, urzędnik ściągający podatki» … Słownik języka polskiego
czynszownik — m III, DB. a, N. czynszownikkiem; lm M. czynszownikicy, DB. ów przestarz. «ten, kto płaci czynsz; za czasów pańszczyźnianych: chłop zwolniony od odrabiania pańszczyzny za roczną opłatą; dzierżawca gruntu» … Słownik języka polskiego
dzierżawczyni — ż I,DCWMs.dzierżawczynini; lm D. dzierżawczyniyń «kobieta dzierżawca» … Słownik języka polskiego
