Gawędzić ze znajomymi.
Gawędzili na różne tematy.
Gawędziły o przeżytych wspólnie latach.
Słownik języka polskiego . 2013.
gawędzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, gawędzićdzę, gawędzićdzi, gawędzićędź {{/stl 8}}{{stl 7}} prowadzić rozmowę, zwykle luźną, o codziennych sprawach : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wieczorami gawędziliśmy z ojcem. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gawędzenie — n I rzecz. od gawędzić … Słownik języka polskiego
gawędziarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y 1. «znawca i zamiłowany narrator anegdot, historyjek, gawęd; człowiek lubiący gawędzić» Interesujący, nieporównany gawędziarz. 2. «autor piszący stylem gawędziarskim, autor gawęd» … Słownik języka polskiego
gaworzyć — ndk VIb, gaworzyćrzę, gaworzyćrzysz, gaworzyćorz, gaworzyćrzył 1. «o niemowlętach: wydawać pierwsze dźwięki będące zalążkiem mowy artykułowanej» 2. «gwarzyć, gawędzić» Wieczorem gaworzyli przed kominkiem. Szli śmiejąc się i gaworząc. przen. «o… … Słownik języka polskiego
gwarzyć — ndk VIb, gwarzyćrzę, gwarzyćrzysz, gwarzyćrzą, gwarz, gwarzyćrzył, gwarzyćrzyli «prowadzić poufałą rozmowę, pogawędkę; gawędzić» Gwarzyć z przyjaciółmi. Gwarzyć o dalekich podróżach … Słownik języka polskiego
pogadywać — ndk VIIIa, pogadywaćduję, pogadywaćdujesz, pogadywaćduj, pogadywaćywał pot. «prowadzić swobodną rozmowę, pogawędkę; rozmawiać, gawędzić; opowiadać, napomykać, przebąkiwać o czymś» Pogadywali sobie przy piwie. Pogadywano o burzeniu starych domów … Słownik języka polskiego
poufnie — poufnieej przysłów. od poufny a) w zn. 1: Powierzyć komuś poufnie jakąś sprawę, tajemnicę. Poinformować o czymś poufnie. Konsultować się poufnie. b) w zn. 2: Rozmawiać z kimś, gawędzić poufnie, życzliwie. Traktować kogoś przyjaźnie, poufnie … Słownik języka polskiego
rozmawiać — ndk I, rozmawiaćam, rozmawiaćasz, rozmawiaćają, rozmawiaćaj, rozmawiaćał «prowadzić rozmowę, mówić, gawędzić z kimś; porozumiewać się» Rozmawiać głośno, żywo. Rozmawiać półgłosem. Rozmawiać swobodnie, szczerze. Rozmawiać z kimś otwarcie, poufale … Słownik języka polskiego
rozprawiać — ndk I, rozprawiaćam, rozprawiaćasz, rozprawiaćają, rozprawiaćaj, rozprawiaćał, rozprawiaćany «mówić, opowiadać, rozmawiać o czymś długo, z zajęciem, z ożywieniem, rozwodzić się nad czymś; gawędzić, prawić» Rozprawiać z ożywieniem, ze swadą.… … Słownik języka polskiego
uroczo — przysłów. od uroczy Uroczo gawędzić, opowiadać. Prezentować się, wyglądać uroczo. Uśmiechać się uroczo … Słownik języka polskiego
