imiesłów

imiesłów
m IV, D. \imiesłówłowu, C. \imiesłówłowowi, Ms. \imiesłówłowie; lm M. \imiesłówłowy
«forma gramatyczna utworzona od czasownika, używana w funkcjach przymiotnikowych lub przysłówkowych»
∆ Imiesłów przymiotnikowy (odmieniający się jak przymiotnik przez przypadki, liczby i rodzaje) a) Imiesłów współczesny czynny «forma czasownikowa wyrażająca czynność jednoczesną z czynnością określoną przez orzeczenie zdania; tworzona od tematu czasu teraźniejszego czasowników niedokonanych przez dodanie sufiksu -ący, np. czytający, piszący, jadący» b) Imiesłów bierny «forma czasownikowa utworzona od tematu czasu przeszłego za pomocą przyrostków -(a)ny, -ony, -ty (np. czytany, chwalony, zakryty), oznaczająca cechę przedmiotu polegającą na tym, że ten przedmiot został poddany jakiejś czynności» Imiesłów przeszły «forma czasownika określająca czynność wcześniejszą niż czynność wyrażona przez orzeczenie zdania; tworzona od tematu czasu przeszłego czasowników dokonanych za pomocą przyrostka -ły, np. poległy, przybyły, zwiędły»
∆ Imiesłów przysłówkowy (nieodmienny) a) Imiesłów współczesny czynny «forma czasownikowa wyrażająca czynność jednoczesną z czynnością orzeczenia zdania; tworzona od tematu czasu teraźniejszego czasowników niedokonanych przez dodanie sufiksu -ąc, np. chodząc, czytając, paląc» b) Imiesłów uprzedni «forma oznaczająca czynność wcześniejszą w stosunku do tej, którą wyraża orzeczenie zdania; tworzona od tematu czasu przeszłego czasowników dokonanych za pomocą przyrostków: -wszy, -łszy, np. przeczytawszy, zjadłszy»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • imiesłów — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. imiesłówłowu, Mc. imiesłówłowie {{/stl 8}}{{stl 7}} forma czasownika odmieniająca się tak jak przymiotnik i pełniąca w zdaniu funkcję przydawki (imiesłowy przymiotnikowe: czynny, bierny, np. {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • przymiotnikowy — «mający charakter przymiotnika, właściwy przymiotnikowi; utworzony od przymiotnika» Końcówki przymiotnikowe, np. ski, cki. ∆ jęz. Deklinacja, odmiana przymiotnikowa «deklinacja, odmiana o innych końcówkach niż deklinacja rzeczowników, mająca… …   Słownik języka polskiego

  • współczesny — współczesnyeśni «występujący, żyjący w tym samym czasie, w którym żyje mówiący lub ten, o kim mowa; w węższym znaczeniu: występujący w czasach najnowszych, charakterystyczny dla dzisiejszej epoki; obecny, nowoczesny» Muzyka współczesna Moniuszce …   Słownik języka polskiego

  • czynny — czynnynni, czynnynniejszy 1. «wykonujący jakąś czynność; pracujący, działający» Wszyscy byli czynni, krzątali się. ∆ biol. Ciało czynne «ciało organiczne wywołujące reakcję w organizmie żywym» ∆ chem. Pierwiastek czynny «pierwiastek wykazujący… …   Słownik języka polskiego

  • przysłówkowy — «użyty w funkcji przysłówka, mający charakter przysłówka» ∆ Wyrażenie przysłówkowe «wyrażenie funkcjonujące jako przysłówek, np. byle jak, po cichu» ∆ Imiesłów przysłówkowy «imiesłów nieodmienny, np. idąc, biorąc, skończywszy, zjadłszy» ∆ Zaimek… …   Słownik języka polskiego

  • uprzedni — książk. «taki, który miał miejsce wcześniej, przed czymś; wcześniejszy, poprzedni» Wejść do środka bez uprzedniego pukania. Uprzednia podróż była mniej męcząca. ∆ jęz. Imiesłów uprzedni «imiesłów wyrażający czynność wcześniejszą od tej, którą… …   Słownik języka polskiego

  • Participle — In linguistics, a participle (from Latin participium , a calque of Greek μετοχη partaking ) is a derivative of a non finite verb, which can be used in compound tenses or voices, or as a modifier. Participles often share properties with other… …   Wikipedia

  • bierny — biernyni, biernyniejszy 1. «nie wykazujący inicjatywy, obojętny, nie zaangażowany» Mieć bierną naturę. Zajmować bierną postawę wobec życia. Być biernym narzędziem w czyichś rękach. ∆ Bierny opór «opór polegający na odmowie działania, współpracy,… …   Słownik języka polskiego

  • imiesłowowy — «dotyczący imiesłowu, związany z imiesłowem; zawierający imiesłów» Forma imiesłowowa. Zdanie imiesłowowe. Przymiotniki pochodzenia imiesłowowego …   Słownik języka polskiego

  • odęty — odętyęci imiesłów przymiotnikowy bierny czas. odąć (p.) odęty w użyciu przym. 1. «nabrzmiały, wzdęty; opuchły, gruby» Odęty brzuch. Odęte wargi. 2. «mający zły humor; nadąsany, nadęty, naburmuszony» Odęta mina, twarz. Od rana był niezadowolony i… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”