klaskać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa a. VIIIa, klaszczę || klaskaćam, klaszcze || klaskaća, klaszczą || klaskaćają {{/stl 8}}– klasnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, klaskaćnę, klaśnie, klaśnij, klaskaćnął, klaskaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kląskać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os ndk VIIIa, kląskaća, kląskaćają {{/stl 8}}{{stl 7}} o słowiku: śpiewać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kląskać — ndk I, kląskaćam, kląskaćasz, kląskaćają, kląskaćaj, kląskaćał 1. «o słowiku: wydawać trele; śpiewać» 2. «wydawać charakterystyczny odgłos, stąpając lub uderzając czymś o coś; kłapać, tupać, dudnić» Kląskają o bruk, na bruku kopyta koni. 3.… … Słownik języka polskiego
klasnąć — → klaskać … Słownik języka polskiego
клеск — род. п. клёска, клёскать, клескать, клёснуть хлопать, бить в ладоши , др. польск. kleskac, польск. kleskac, kleszczec, klaszczec, klaskac звонко ударять, щелкать, хлопать , в. луж. kles(k) хлопок , kleskac бить, хлопать , н. луж. klaskas – то… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… … Słownik języka polskiego
klaskanie — n I rzecz. od klaskać … Słownik języka polskiego
kląskanie — n I rzecz. od kląskać … Słownik języka polskiego
plaskać — ndk I, plaskaćam, plaskaćasz, plaskaćają, plaskaćaj, plaskaćał plasnąć dk Va, plaskaćnę, plaśniesz, plaśnij, plaskaćnął, plaskaćnęła, plaskaćnęli, plaskaćnąwszy 1. «uderzać dłonią, płaską powierzchnią w coś lub po czymś, uderzać czymś płaskim,… … Słownik języka polskiego
takt — m IV, D. u, Ms. taktkcie; lm M. y 1. blm «umiejętność zachowania się w sposób opanowany, nie wywołujący nieporozumień i nie zamierzonych konfliktów z ludźmi; zachowanie zasad przyzwoitości, poczucie umiaru, delikatność» Człowiek pełen taktu.… … Słownik języka polskiego
