komiczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, komicznyni, komicznyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} powodujący wesołość, śmiech; zabawny, śmieszny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Komiczna postać. Komiczne zdarzenie, zachowanie.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
aktor — m IV, DB. a, Ms. aktororze; lm M. aktororzy, DB. ów «artysta tworzący postacie sceniczne, grający jakąś rolę w teatrze, filmie, telewizji» Popularny, znany aktor. Aktor filmowy, rewiowy, teatralny, telewizyjny. Aktor charakterystyczny, komiczny.… … Słownik języka polskiego
bambocjada — ż IV, CMs. bambocjadaadzie; lm D. bambocjadaad szt. «w malarstwie europejskim XVII i XVIII w.: groteskowy, dziwaczny, fantastyczno komiczny temat obrazu» ‹z wł.› … Słownik języka polskiego
błazeński — błazeńskiscy «taki, jak u błazna, właściwy błaznowi; robiący wrażenie błazna; komiczny, śmieszny» Błazeński strój. Błazeńska poza, mina. Błazeński śmiech. Błazeńska postać … Słownik języka polskiego
buffo — ndm 1. «komiczny, błazeński» Inscenizacja, scena buffo. ∆ Opera buffo «włoska opera komiczna o pierwiastkach ludowych, popularna w XVIII w.» 2. «określenie męskich ról komicznych w teatrze operowym, np. tenor, bas buffo» ‹wł.› … Słownik języka polskiego
burleskowy — «właściwy burlesce; komiczny, błazeński» Burleskowe postaci powieści … Słownik języka polskiego
genre — [wym. żãr] m IV, D. genre u, Ms. genrze zwykle blm 1. książk. «typ, rodzaj, gatunek o specyficznych cechach w obrębie twórczości literackiej, muzycznej lub plastycznej» Genre twórczości pisarza. 2. książk. «styl twórczości, gry charakterystyczny… … Słownik języka polskiego
heroikomiczny — lit. «mający cechy heroizmu i komizmu, będący połączeniem heroizmu i komizmu» Heroikomiczne dzieje Gargantui i Pantagruela. Heroikomiczna postać. ∆ Poemat heroikomiczny «poemat, w którym temat błahy, komiczny jest przedstawiony na sposób eposu… … Słownik języka polskiego
komicznie — przysłów. od komiczny (zwykle w zn. 1) Wyglądać komicznie … Słownik języka polskiego
nie — (pisane rozdzielnie) partykuła przecząca 1. w połączeniu z czasownikami a) «stanowi zaprzeczenie jakiejś czynności lub stanu, które dany czasownik wyraża; w konstrukcjach zdaniowych uwydatnia kontrast, przeciwieństwo, stopień nasilenia danej… … Słownik języka polskiego
