barwny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, barwnyni, barwnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} cechujący się różnymi kolorami; kolorowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Barwny strój łowicki. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
świetlny — «będący światłem, wysyłający światło; działający na zasadzie wykorzystania światła» Promienie świetlne. Zjawiska, efekty, wrażenia świetlne. Znaki, sygnały świetlne. Napisy, reklamy świetlne. ∆ Gaz świetlny «gaz palny otrzymywany głównie z… … Słownik języka polskiego
kolorowy — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, kolorowywi {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mający jakiś kolor lub kilka kolorów (ale nie biały lub czarny), będący jakie goś koloru; barwny, różnobarwny : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
język — 1. pot. Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym językiem, posp. jęzorem, ozorem «iść, biec, biegać bardzo szybko (mimo zmęczenia), śpiesząc się, chcąc gdzieś zdążyć lub coś załatwić»: Tadzio lata z wywieszonym językiem i skupuje … Słownik frazeologiczny
akcencik — m III, D. u, N. akcencikkiem; lm M. i zdr. od akcent (zwykle w zn. 3, 4, 5) a) w zn. 3: Złośliwe akcenciki w wypowiedzi. b) w zn. 4: Kwiaty tworzyły barwny akcencik w pokoju. c) w zn. 5: Nieznaczny obcy akcencik … Słownik języka polskiego
arlekin — m IV, DB. a, Ms. arlekinnie 1. lm M. te y, ci i, DB. ów teatr. «jedna z głównych postaci komedii dell arte, sprytny, kochliwy sługa, ubrany w barwny strój z deseniem w trójkąty lub romby, noszący maskę na górnej części twarzy; od XVIII w.: postać … Słownik języka polskiego
barwnie — barwnieej przysłów. od barwny Barwnie ubrany tłum. Serweta barwnie haftowana. przen. «interesująco, żywo, obrazowo» Barwnie opowiadać o czymś, opisywać coś … Słownik języka polskiego
barwność — ż V, DCMs. barwnośćści, blm rzecz. od barwny Barwność tkanin, obwolut książkowych. przen. «żywość, obrazowość» Barwność opowiadania. Barwność języka … Słownik języka polskiego
bojownik — m III, DB. a, N. bojownikkiem 1. lm M. bojownikicy, DB. ów «człowiek walczący o coś słowem, czynem (rzadko: bronią)» Nieugięty bojownik o niepodległość kraju. Bojownik o prawa ludu. Bojownik o dobrą sprawę. 2. lm MB. i zool. Bojownik a. bojownik… … Słownik języka polskiego
chromatron — m IV, D. u, Ms. chromatronnie; lm M. y techn. «kineskop barwny o trzech wyrzutniach elektronowych umieszczonych w jednej linii» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
