Bezsilny wobec losu, czyjegoś uporu, przemocy wroga.
Bezsilny płacz.
Bezsilna złość.
Był długo bezsilny po chorobie.
Słownik języka polskiego . 2013.
bezsilny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, bezsilnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, który mimo starania się nie umie sobie poradzić; bezradny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Była bezsilna w przekonywaniu męża. {{/stl 10}}{{stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
opaść — 1. Ręce (komuś) opadają, opadły «ktoś jest bezsilny wobec czegoś»: (...) po którejś nieudanej próbie naprawdę opadają ręce, człowiek zaczyna się pogrążać, zapadać w coraz większy dołek. A. Dodziuk, W. Kamecki, Matnia. (...) ręce mu opadły, gdy… … Słownik frazeologiczny
opadać — 1. Ręce (komuś) opadają, opadły «ktoś jest bezsilny wobec czegoś»: (...) po którejś nieudanej próbie naprawdę opadają ręce, człowiek zaczyna się pogrążać, zapadać w coraz większy dołek. A. Dodziuk, W. Kamecki, Matnia. (...) ręce mu opadły, gdy… … Słownik frazeologiczny
bezbronny — bezbronnynni «nie mający możności bronienia się, stawiania oporu; nie umiejący się bronić przeciw przeciwnościom; bezsilny, bezradny» Napaść na bezbronnego człowieka. Bezbronny kraj. Bezbronne pisklę … Słownik języka polskiego
bezradny — bezradnyni 1. «nie umiejący sobie poradzić w życiu, zwłaszcza w trudnej sytuacji, bezsilny» Bezradne dziecko. Byli bezradni wobec przemocy. 2. «świadczący o czyjejś słabości, niemożności radzenia sobie» Bezradny uśmiech, gest … Słownik języka polskiego
bezsilnie — przysłów. od bezsilny a) w zn. 1: Patrzeć bezsilnie na czyjąś krzywdę. b) w zn. 2: Bezsilnie zaciskać ręce. c) w zn. 3: Osunąć się bezsilnie na ziemię … Słownik języka polskiego
bezwładny — bezwładnyni «nie mający władzy nad częściami własnego ciała, nie mogący się poruszać; bezsilny» Mieć bezwładne nogi. Był bezwładny po postrzale … Słownik języka polskiego
bunt — m IV, D. u, Ms. buntncie; lm M. y 1. «protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy» Krwawy, otwarty bunt. Ognisko, płomień, zarzewie buntu. Podnieść, wzniecić, stłumić, ugasić bunt. Zerwać się, porwać się do buntu. Wzywać,… … Słownik języka polskiego
opór — m IV, D. oporu, Ms. oporze; lm M. opory 1. zwykle blm «przeciwstawianie się, opieranie się cudzej woli, przemocy» Bezsilny, czynny, daremny, rozpaczliwy, słaby, zacięty opór. Stawiać, napotykać, przełamać opór. Bez oporu (pójść, poddać się komuś … Słownik języka polskiego
słaby — słabybi, słabybszy 1. «odznaczający się niewielką siłą fizyczną, nie mający silnej budowy; wątły, chorowity, bezsilny» Być słabego zdrowia. Mieć słabe ręce, słabe płuca. Był słaby po chorobie. Był za słaby do pracy fizycznej. ◊ Słaba płeć… … Słownik języka polskiego
