- pędzić
- ndk VIa, \pędzićdzę, \pędzićdzisz, pędź, \pędzićdził, \pędzićdzony1. «bardzo szybko przenosić się z miejsca na miejsce, bardzo szybko posuwać się naprzód, biec, jechać»
Pędzić co sił, co tchu, ile sił w nogach, co koń wyskoczy.
Pędzić cwałem, galopem, w podskokach, susami.
Pędzić jak huragan, jak na skrzydłach, jak strzała.
Pędzić na przełaj, na skróty.
Karetka pędziła do wypadku.
Pociąg pędził po szynach.
Chmury, obłoki pędzą po niebie.
◊ Pędzić na łeb na szyję, na złamanie karku «biec, jechać szybko, nie zważając na niebezpieczeństwo wypadku»2. «zmuszać kogoś do biegu, do posuwania się naprzód; gnać, poganiać, zaganiać»Pędzić bydło na pastwisko.
Pędzić niewolników, więźniów.
◊ Pędzić życie, żywot, dni, chwile «żyć, przeżywać, spędzać życie, żywot, dni, chwile»przen.Jakaś siła pędziła go w świat.
3. «nakłaniać kogoś do pośpiechu, przynaglać, popędzać»Pędzić kogoś do nauki.
4. «wprawiać w ruch, powodować funkcjonowanie jakiegoś mechanizmu, napędzać, poruszać»Samochód pędzony ropą, benzyną.
5. «produkować (zwykle prymitywnie) napoje alkoholowe, smołę, dziegieć, np. przez fermentację i destylację»Pędzić bimber, samogon.
Spirytus pędzony z kartofli.
6. ogr. «pobudzać warzywa i rośliny ozdobne zimą i wczesną wiosną, w warunkach szklarniowych, do szybszego wzrostu»Pędzić goździki, pomidory, sałatę.
Słownik języka polskiego . 2013.