- pobrać
- dk IX, \pobraćbiorę, \pobraćbierzesz, \pobraćbierz, \pobraćbrał, \pobraćbrany - pobierać ndk I, \pobraćam, \pobraćasz, \pobraćają, \pobraćaj, \pobraćał, \pobraćany1. «w stylu urzędowym: wziąć, otrzymać coś jako wynagrodzenie, przydział itp.; wziąć, przyjąć, odebrać (często w czyimś imieniu) jakąś należność, opłatę; zainkasować, ściągnąć»
Pobierać stałe wynagrodzenie, pensję, emeryturę, zasiłek rodzinny.
Osoba pobierająca rentę inwalidzką.
Pobrać racje żywnościowe.
Pobrać z magazynu ubrania ochronne.
Pobrana suma, kwota.
Należność pobrana z góry.
Pobierać opłatę skarbową, wpisowe.
Pobierać opłatę za wstęp, za przejazd, za użytkowanie czegoś.
Pobrać od kogoś należność.
Pobierać od kogoś komorne, podatki, cło, daninę.
◊ książk. Pobierać naukę, nauki «otrzymywać wykształcenie, uczyć się»2. «zaczerpnąć, wydobyć, wziąć jako próbkę czegoś, skorzystać z czegoś jako zasobu, źródła; zaczerpnąwszy wchłonąć w siebie»Pobrać próbkę powietrza, wody, węgla.
Pobrać krew do analizy.
Stacja filtrów pobierająca wodę z rzeki, z jeziora.
Organizmy pobierające tlen z powietrza.
Przetwarzanie pobranego pokarmu na związki prostsze.
3. tylko dk «wziąć wiele czegoś po kolei albo z wielu miejsc»Pobrali wędki i poszli na ryby.
pobrać się - pobierać się1. «o dwojgu ludziach: zawrzeć ze sobą związek małżeński»Wkrótce się pobiorą.
2. tylko dk, rzad. «ująć, objąć siebie wzajemnie»tylko w zwrotach: Pobrać się za ręce, pod ręce, w ramiona.
Słownik języka polskiego . 2013.