Pogłoska o przyjeździe słynnego pianisty.
Fala pogłosek.
Rozpuszczać, rozsiewać pogłoski.
Pogłoski krążą, kursują, szerzą się, rozchodzą się.
Słownik języka polskiego . 2013.
pogłoska — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. pogłoskasce; lm D. pogłoskasek {{/stl 8}}{{stl 7}} krążąca niesprawdzona, niepewna wiadomość; plotka : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozeszła się pogłoska o jego śmierci. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
bzdurny — bzdurnyniejszy pot. «bezsensowny, niedorzeczny; błahy, marny» Bzdurna gadanina, pogłoska, teoria, twierdzenie. Bzdurny pomysł, powód … Słownik języka polskiego
echo — n II; lm D. ech «powtórzenie dźwięku spowodowane odbiciem fali dźwiękowej; odgłos» Dalekie, przeciągłe, wielokrotne echo. Echo wybuchów. Przebrzmiały echa bitwy. Imię wracało echem. Echo odpowiada, zamiera, ginie, odbija się o góry, rozchodzi,… … Słownik języka polskiego
fama — ż IV, CMs. famamie, blm książk. «wieść, pogłoska, rozgłos» Rozeszła się fama o czymś. Fama głosi, niesie, doniosła. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
gadka — ż III, CMs. gadkadce; lm D. gadkadek 1. «bajka, podanie, opowieść» Gadka ludowa. Opowiadać gadki. 2. pot. «rozmowa, pogawędka, mowa, powiedzenie» Głupia, próżna gadka. 3. pot. «plotka, domysł, pogłoska» Nie słuchał gadek. Krążyły niepokojące… … Słownik języka polskiego
okazać — dk IX, okażę, okażesz, okaż, okazaćał, okazaćany okazywać ndk VIIIa, okazaćzuję, okazaćzujesz, okazaćzuj, okazaćywał, okazaćywany 1. «pokazać, przedstawić (dokument)» Okazać kwit, legitymację. 2. «objawić coś (jakieś uczucia, wrażenia), wyrazić,… … Słownik języka polskiego
plotka — ż III, CMs. plotkatce; lm D. plotkatek «nie sprawdzona lub kłamliwa pogłoska, wiadomość powtarzana z ust do ust, najczęściej szkodząca czyjejś opinii» Plotki ze świata artystycznego. Puścić plotkę. Nosić, roznosić plotki. Robić plotki, narobić… … Słownik języka polskiego
rozgłos — m IV, D. u, Ms. rozgłossie, blm 1. «powszechne uznanie, sława, popularność» Mieć, zyskać rozgłos. Cieszyć się rozgłosem. 2. przestarz. «rozgłaszanie, rozpowszechnianie czegoś, szerzenie się wieści o kimś, o czymś; pogłoska» dziś żywe we fraz. Bez … Słownik języka polskiego
szeptanka — ż III, CMs. szeptankance; lm D. szeptankanek 1. rzad. «mówienie szeptem, po cichu» Mówił szeptanką w strachu przed nauczycielem. 2. rzad. «nie sprawdzona pogłoska, wiadomość powtarzana z ust do ust; plotka» Rozeszły się szeptanki po mieście … Słownik języka polskiego
wersja — ż I, DCMs. wersjasji; lm D. wersjasji (wersjasyj) 1. «jeden z kilku sposobów przedstawienia danej sprawy; jedno z kilku ujęć, opracowań tego samego utworu literackiego, muzycznego, plastycznego; wariant, przeróbka» Wersja książkowa, filmowa,… … Słownik języka polskiego
