Trochę z was pokpią i przestaną.
Lubił pokpić z kolegów.
Pokpić sprawę.
Słownik języka polskiego . 2013.
pokpić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, pokpićkpię, pokpićkpi, pokpićkpij, pokpićkpiony {{/stl 8}}{{stl 7}} kpić z kogoś lub czegoś przez pewien czas : {{/stl 7}}{{stl 10}}Pokpić z kolegów. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pokpić sprawę — {{/stl 13}}{{stl 7}} zrobić coś źle, głupio, nieumiejętnie coś załatwić; zawalić coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wszyscy mu zaufali, a on pokpił sprawę. Przez swą nieudolność pokpił sprawę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poszydzić — dk VIa, poszydzićdzę, poszydzićdzisz, poszydzićszydź, poszydzićdził «spędzić jakiś czas na szydzeniu z kogoś; pokpić, podrwić» Poszydził sobie z jej naiwności … Słownik języka polskiego
sprawa — ż IV, CMs. sprawawie; lm D. spraw 1. «okoliczności, które stanowią wyodrębniony przedmiot czyjegoś zainteresowania, obchodzą kogoś, są ważne dla kogoś; fakt, wydarzenie» Sprawy bytowe, socjalne, polityczne, zawodowe. Pokierować sprawą. Chodzić… … Słownik języka polskiego
sprawa — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. sprawawie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zbiór okoliczności dotyczących czegoś lub kogoś; coś, co szczególnie interesuje jakąś osobę; zagadnienie, wydarzenie, fakt : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
