policzek — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. policzekczka {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} boczna część twarzy rozciągająca się od nosa do ucha i od oka do brody : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zarumienione policzki. Całować w… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pysk — m III, D. a, N. pyskkiem; lm M. i 1. «u zwierząt: przednia część głowy z otworem gębowym, także: sam otwór gębowy» Koński, psi pysk. Długi, spiczasty pysk. 2. rub. «o ludzkiej twarzy, policzkach, ustach; także o sposobie wysławiania się; gęba,… … Słownik języka polskiego
spoliczkować — dk IV, spoliczkowaćkuję, spoliczkowaćkujesz, spoliczkowaćkuj, spoliczkowaćował, spoliczkowaćowany «uderzyć w twarz, w policzek, wymierzyć policzek, znieważyć policzkowaniem» Zwymyślał go i spoliczkował … Słownik języka polskiego
głowa — 1. Alkohol, wino, piwo itp. szumi komuś w głowie «ktoś jest oszołomiony po wypiciu alkoholu, wina, piwa itp.»: Długo nie mogę zasnąć, w głowie szumi mi piwo, pocałunki puchną na wargach, a policzek pali ze wstydu. Z. Kruszyński, Na lądach. 2.… … Słownik frazeologiczny
odlew — pot. Na odlew «o uderzeniu ręką: z rozmachem, gwałtownie»: Rotmistrz zgrabiałą ręką, na odlew, wymierzył mu tęgi policzek. B. Jasieński, Palę … Słownik frazeologiczny
ziemia — 1. Chodzić, stąpać (mocno, twardo) po ziemi; trzymać się ziemi «być realistą»: Obdarzony wrażliwością dziecka, twardo chodzi po ziemi – jest konkretny, punktualny – i wbrew pozorom – nieśmiały. Przekrój 51/2000. Imponowała mi poczuciem… … Słownik frazeologiczny
żart — 1. Nie na żarty «na serio, poważnie, naprawdę»: Ewa wkroczyła do domu w stroju szmaciano hipisowskim i oświadczyła, że rzuca wszystko i idzie w świat. (...) Przestraszyłam się nie na żarty. WO 03/02/2001. Tu Wydrychiewicz prosto z krzesła upadł… … Słownik frazeologiczny
autotransplantacja — ż I, DCMs. autotransplantacjacji; lm D. autotransplantacjacji (autotransplantacjacyj) med. «transplantacja dokonywana w obrębie tego samego organizmu (np. przeszczepienie choremu skóry uda na zraniony policzek)» … Słownik języka polskiego
biec — a. biegnąć ndk Vc, biegnę, biegniesz, biegnij, biegł 1. «posuwać się naprzód za pomocą szybkich ruchów nóg, szybkich skoków» Biec długimi susami, szybko. Konie biegły galopem, kłusem, truchtem. Biec na dystansie stu metrów a. na sto metrów, środ … Słownik języka polskiego
cięcie — n I; lm D. cięć 1. rzecz. od ciąć. przen. «zmniejszenie sum przeznaczanych na jakieś cele, przyznawanych dotacji, świadczeń itp.» Cięcia w budżecie a. cięcia budżetowe. 2. «cios, uderzenie ostrym, tnącym narzędziem; sposób uderzania bronią… … Słownik języka polskiego
