pozwolić

dk VIa, \pozwolićlę, \pozwolićlisz, \pozwolićzwól, \pozwolićlił - pozwalać ndk I, \pozwolićam, \pozwolićasz, \pozwolićają, \pozwolićaj, \pozwolićał

1. «zgodzić się, przystać na coś, przychylić się do czyjejś prośby; zezwolić»

Pozwólcie mi mówić.

Rodzice pozwalali mu na wszystko.

∆ Pani (pan) pozwoli; pozwól «zwrot grzecznościowy, używany w rozmowie, wyrażający intencję: niech mi będzie wolno»

∆ Pozwolę sobie (uczynić coś) «zwrot grzecznościowy, oznaczający: niech mi będzie wolno»

◊ Nie pozwolić na coś «sprzeciwić się czemuś, nie dopuścić do czegoś»

◊ (Nie móc) pozwolić sobie na coś, na kupno czegoś «(nie) mieć dosyć pieniędzy na kupno czegoś»

◊ Pozwolić sobie (na coś, coś zrobić) «nie powstrzymać się od czegoś, pofolgować sobie w czymś»

◊ Za dużo, za wiele sobie pozwalać «zachowywać się zbyt swobodnie, nie znać miary w czymś»

2. «o przyczynach zewnętrznych, obiektywnych: dopuścić do czegoś, umożliwić coś; nie przeszkodzić czemuś»

Jeśli czas pozwoli, odwiedzę was jutro.

Okoliczności nie pozwalały na dłuższą rozmowę.

3. tylko dk «w formach grzecznościowych: życzyć sobie czegoś, wziąć, spróbować; wejść, przejść, pofatygować się gdzieś; użyczyć czegoś, dać coś»

Jakiego wina pani pozwoli?

Pan pozwoli do gabinetu.

Pozwoli pani płaszcz.