przeczyć

przeczyć
ndk VIb, \przeczyćczę, \przeczyćczysz, przecz, \przeczyćczył
1. «odmawiać słuszności komuś, czemuś, nie zgadzać się z kimś, z czymś; negować, zaprzeczyć»

Z niczym się nie zgadzał, wszystkiemu przeczył.

Przeczył samemu sobie.

2. «być w sprzeczności, stanowić sprzeczność, kontrast z czymś; być przeciwieństwem czegoś»

Słowa przeczyły czynom.

Przeczą temu fakty.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • przeczyć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, przeczyćczę, przeczyćczy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} nie zgadzać się z czyimś sądem; negować, zaprzeczać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przeczyć samemu sobie. {{/stl 10}}{{stl 20}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • kłamać — ndk IX, kłamaćmię, kłamaćmiesz, kłam, kłamaćał, kłamaćany 1. «mówić nieprawdę, wprowadzać kogoś świadomie w błąd» Kłamać bezczelnie, podle, bez zająknienia. ◊ Kłamać jak najęty, jak z nut «kłamać bez wahania, bez zająknienia» ◊ Kłamać na potęgę,… …   Słownik języka polskiego

  • kontrować — ndk IV, kontrowaćruję, kontrowaćrujesz, kontrowaćruj, kontrowaćował, kontrowaćowany 1. karc. «w brydżu: zobowiązać się do niedopuszczenia licytującego przeciwnika do wygranej» 2. sport. «w boksie: zadawać kontry, odpowiadać ciosami na ciosy… …   Słownik języka polskiego

  • negować — ndk IV, negowaćguję, negowaćgujesz, negowaćguj, negowaćował, negowaćowany «przeczyć, zaprzeczać; nie uznawać czegoś» Negować czyjeś prawa do czegoś. Negować czyjś dorobek. Nie neguję, że tak było. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

  • oponować — ndk IV, oponowaćnuję, oponowaćnujesz, oponowaćnuj, oponowaćował «przeciwstawiać swoje zdanie innemu, być odmiennego zdania; przeczyć» Oponować swemu rozmówcy. Oponować przeciw wnioskowi, projektowi. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

  • przeczący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. przeczyć (p.) przeczący w użyciu przym. «wyrażający, zawierający przeczenie; negatywny» Zdanie przeczące …   Słownik języka polskiego

  • przeczenie — n I 1. rzecz. od przeczyć. 2. lm D. przeczenieeń «wyraz, wyrażenie lub zdanie przeczące, partykuła przecząca; negacja» …   Słownik języka polskiego

  • sprzeciwiać się — ndk I, sprzeciwiać sięam się, sprzeciwiać sięasz się, sprzeciwiać sięają się, sprzeciwiać sięaj się, sprzeciwiać sięał się sprzeciwić się dk VIa, sprzeciwiać sięwię się, sprzeciwiać sięwisz się, sprzeciwiać sięiw się, sprzeciwiać sięwił się 1.… …   Słownik języka polskiego

  • być za, a nawet przeciw — {{/stl 13}}{{stl 7}} żartobliwie: przeczyć sobie samemu, nie wiedzieć, co się mówi : {{/stl 7}}{{stl 10}}Jak widać, facet jest za, a nawet przeciw. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • negować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, negowaćguję, negowaćguje, negowaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przeczyć, zaprzeczać, nie uznawać, odmawiać czemuś prawdziwości, słuszności; podważać, podawać w wątpliwość :… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”