Mocne, głębokie, niezachwiane przeświadczenie.
Mieć przeświadczenie o słuszności swego postępowania.
Czynić, robić coś w przeświadczeniu, że tak należy.
Słownik języka polskiego . 2013.
przeświadczenie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. przeświadczenieeń, zwykle w lp {{/stl 8}}{{stl 7}} własny sąd, że coś jest prawdziwe, rzeczywiste, słuszne, oparty na wierze, przypuszczeniu; przekonanie, pewność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Umocnił się w… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wiara — ż IV, CMs. wierze; lm D. wiar 1. blm «przeświadczenie, przekonanie, pewność, że coś jest prawdą, że coś jest słuszne; ufność, że coś się spełni, wierzenie w coś» Wiara w ideały, w słuszność jakiejś sprawy. Wiara we własne siły. Przywracać komuś… … Słownik języka polskiego
asercja — ż I, DCMs. asercjacji, blm 1. log. «właściwość sądów twierdzących (różniąca je np. od supozycji czy negacji)» 2. log. «przekonanie, przeświadczenie towarzyszące sądom wydanym, w odróżnieniu od sądów pomyślanych tylko» 3. log. «funkcja zdaniowa, w … Słownik języka polskiego
już — 1. «wyraz podkreślający, że coś jest wynikiem minionego czasu, że coś się zdarza wcześniej w stosunku do oczekiwania, spełnia to oczekiwanie lub jest bliskie spełnienia» Miasteczko ma już pięćset lat. Już w połowie marca nastały ciepłe, słoneczne … Słownik języka polskiego
powołanie — n I 1. rzecz. od powołać. ∆ Karta powołania «pisemne wezwanie do odbycia czynnej służby wojskowej» 2. «skłonność, zdolność, zamiłowanie do czegoś; czyjeś przeświadczenie o tym, że pewien zawód, droga życiowa są dla danej osoby najwłaściwsze» Czuć … Słownik języka polskiego
przekonanie — n I 1. rzecz. od przekonać. 2. lm D. przekonanieań «sąd, zdanie oparte na przeświadczeniu o prawdziwości lub fałszywości czegoś, wyrobiony pogląd na coś; przeświadczenie, opinia» Chwiejne, głębokie, niezachwiane, ustalone, wyrobione przekonanie.… … Słownik języka polskiego
przeświadczony — przeświadczonyczeni «mający jakieś przeświadczenie; przekonany, pewny» Był przeświadczony o jej niewinności. Byli przeświadczeni, że zwyciężą … Słownik języka polskiego
sądzić — ndk VIa, sądzićdzę, sądzićdzisz, sądź, sądzićdził, sądzićdzony 1. «rozpatrywać (w sądzie) czyjeś postępowanie w celu wydania wyroku, decydować o czyjejś winie lub niewinności; sprawować władzę sądowniczą» Sądzić sprawiedliwie. Sądzić kogoś za… … Słownik języka polskiego
twierdzenie — n I 1. rzecz. od twierdzić. 2. lm D. twierdzenieeń «zdanie oznajmujące wyrażające przeświadczenie o czymś» Fałszywe, gołosłowne twierdzenie. Zgodzić się z czyimś twierdzeniem. 3. lm D. twierdzenieeń log. mat. «zdanie złożone z dwóch członów, z… … Słownik języka polskiego
ufność — ż V, DCMs. ufnośćści, blm «przeświadczenie, że komuś, czemuś można ufać, wierzyć, że można polegać na danej osobie; zaufanie» Bezgraniczna ufność. Ufność bez granic. Ufność do ludzi, do losu. Ufność we własne siły. Coś natchnęło, napełniło kogoś… … Słownik języka polskiego
