Przysporzyć pieniędzy, grosza.
Przysporzyć komuś kłopotów, trosk.
Coś przysparza komuś sławy, laurów.
Słownik języka polskiego . 2013.
przysporzyć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}przysparzać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przysparzać — → przysporzyć … Słownik języka polskiego
przysparzać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, przysparzaćam, przysparzaća, przysparzaćają, przysparzaćany {{/stl 8}}– przysporzyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, przysparzaćrzę, przysparzaćrzy, przysparzaćrzony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cierpienie — n I 1. rzecz. od cierpieć. 2. lm D. cierpienieeń «ból, męka, męczarnia, dolegliwość, przykrość» Cierpienie fizyczne, moralne. Znosić cierpienia. Sprawić, zadać komuś cierpienie. Przysporzyć komuś cierpień. Ulżyć komuś w cierpieniu … Słownik języka polskiego
dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… … Słownik języka polskiego
kabała — ż IV, CMs. kabałaale; lm D. kabałaał 1. «wróżenie z kart, z ręki, z liczb, znaków itp.; wróżba» Stawiać, kłaść kabałę. 2. «trudne położenie, kłopoty, tarapaty, zmartwienia» dziś zwykle we fraz.: Wpaść, wplątać się, wpakować się (albo kogoś) w… … Słownik języka polskiego
kłopot — m IV, D. u, Ms. kłopotocie; lm M. y «trudna, skomplikowana lub przykra sytuacja, budząca niepokój, zmuszająca do szczególnych zabiegów, starań, wymagająca jakiegoś działania» Duży, mały, niemały, straszny, wielki kłopot. Drobne kłopoty. Kłopoty… … Słownik języka polskiego
namnożyć — dk VIb, namnożyćżę, namnożyćżysz, namnożyćmnóż, namnożyćżył, namnożyćżony «powiększyć liczbę czegoś, przysporzyć czegoś» Namnożyć różnych bogactw. Namnożyć trudności, przeszkód, kłopotów, przykrości. namnożyć się 1. z podmiotem w dopełniaczu… … Słownik języka polskiego
przy- — 1. «przedrostek tworzący czasowniki pochodne od czasowników (niekiedy od innych wyrazów) oznaczający najczęściej» a) «osiągnięcie celu przestrzennego, bliskości, sąsiedztwa czegoś, np. przybiec, przynieść, przyciągnąć, przyprowadzić, przypłynąć»… … Słownik języka polskiego
przyczynić — dk VIa, przyczynićnię, przyczynićnisz, przyczynićczyń, przyczynićnił przyczyniać ndk I, przyczynićam, przyczynićasz, przyczynićają, przyczynićaj, przyczynićał, książk. «stać się w jakiejś mierze przyczyną czegoś; dodać więcej, dołożyć,… … Słownik języka polskiego
