- rdzeń
- m I, D. rdzenia; lm M. rdzenie, D. rdzeni1. «tkanka miękiszowa wypełniająca łodygę, korzeń (także pień drzewa) roślin dwuliściennych i nagonasiennych»
Rdzeń pnia.
przen. «istota czegoś, właściwa treść, podstawowy element czegoś; jądro, grunt, kwintesencja, sedno»Rdzeń sprawy.
Rdzeń utworu, dzieła sztuki.
2. pot. «najtwardsza część ropnia, czyraka, nagniotka; jądro, korzeń»Wycisnąć rdzeń czyraka.
3. biol.∆ Rdzeń a. rdzeń kręgowy, rzad. rdzeń pacierzowy «u kręgowców: część ośrodkowego układu nerwowego położona wewnątrz kanału kręgowego, łącząca się z mózgiem»4. fiz. «część metalowa, przeważnie żelazna, umieszczona wewnątrz elektromagnesu lub transformatora»5. jęz. «część wyrazu, która zawiera jego podstawowe znaczenie, powtarzająca się w wyrazach pokrewnych; morfem główny»6. techn. «w odlewnictwie: część składowa formy odtwarzająca wewnętrzne kształty odlewanego przedmiotu»7. techn. «środek przedmiotów o przekroju cylindrycznym; także drut lub sznur znajdujący się wewnątrz liny»Rdzeń kabla, liny.
Słownik języka polskiego . 2013.