rozkaz

m IV, D. -u, Ms. \rozkazzie; lm M. -y

1. «polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś przewagę»

Rozkaz dowódcy.

Dostać, otrzymać, wydać rozkaz (marszu a. do marszu).

Łamać rozkazy.

Posłuchać rozkazu, słuchać czyichś rozkazów.

Czekać na rozkazy.

Stawić się na czyjś rozkaz.

Wykonać, zrobić coś na czyjś rozkaz a. z czyjegoś rozkazu.

Iść, meldować się, zgłaszać się po rozkaz, po rozkazy.

Wyłamywać się spod rozkazów.

Precz z moich oczu!… posłucham od razu, precz z mego serca!… i serce posłucha, precz z mej pamięci!… nie - tego rozkazu moja i twoja pamięć nie posłucha. (Mickiewicz)

∆ Rozkaz dzienny «pisemny rozkaz dowódcy normujący tok służby wojskowej na dany dzień»

∆ Rozkaz! Według rozkazu «odpowiedź podkomendnego wyrażająca gotowość wykonania polecenia dowódcy»

◊ Być, stanąć na czyjeś rozkazy «być, zgłosić się do czyjejś dyspozycji, być gotowym do świadczenia komuś jakichś usług»

◊ Mieć kogoś pod swoimi rozkazami; być pod czyimiś rozkazami «dowodzić kimś, być czyimś zwierzchnikiem, dowódcą; podlegać komuś, mieć kogoś za zwierzchnika, dowódcę»

◊ Oddać się, poddać się, zaciągnąć się pod czyjeś rozkazy «oddać się pod czyjąś komendę, władzę; zaciągnąć się pod czyjeś dowództwo»

2. inform. «zespół znaków w języku maszyny, które kierują nią przy wykonywaniu określonego zadania»