Rozprawić się z przeciwnikami.
Rozprawić się z kliką.
Rozprawić się z argumentami przeciwników.
Słownik języka polskiego . 2013.
rozprawiać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozprawiać sięam się, rozprawiać sięa się, rozprawiać sięają się {{/stl 8}}– rozprawić się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, rozprawiać sięwię się, rozprawiać sięwi się {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozmówić się — dk VIa, rozmówić sięwię się, rozmówić sięwisz się, rozmówić sięmów się, rozmówić sięwił się 1. «porozumieć się z kimś za pomocą słów, rozmowy; dogadać się» Nie móc się rozmówić z cudzoziemcem. 2. «omówić z kimś jakąś sprawę» Rozmówić się z… … Słownik języka polskiego
dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… … Słownik języka polskiego
twarz — 1. Blada twarz «w literaturze o tematyce indiańskiej: człowiek białej rasy»: Tędy miał jasnowłosy Jeleń Rączy wybiegać wprost do wodopoju, jeszcze przed wschodem słońca, gdy blade twarze w domu, powyżej obozu, spać będą snem mocnym, borsuczym. M … Słownik frazeologiczny
załatwiać — ndk I, załatwiaćam, załatwiaćasz, załatwiaćają, załatwiaćaj, załatwiaćał, załatwiaćany załatwić dk VIa, załatwiaćwię, załatwiaćwisz, załatwiaćłatw, załatwiaćwił, załatwiaćwiony 1. «dokonując starań, zabiegów doprowadzać coś do skutku, do końca»… … Słownik języka polskiego
bal — 1. pot. A to bal! Ładny bal! «o jakiejś nieprzyjemnej, zaskakującej sytuacji; a to heca, a to historia!»: Nie było nam wesoło. „Ładny bal – każdy pewno sobie myślał. – Przyszliśmy się bawić, a tu możemy tak oberwać, że się nie pozbieramy”. S.… … Słownik frazeologiczny
porachować — dk IV, porachowaćrachuję, porachowaćrachujesz, porachowaćrachuj, porachowaćował, porachowaćowany przestarz. «policzyć» ◊ posp. dziś żywa: Porachować komuś kości, gnaty «zbić mocno, obić kogoś» porachować się 1. przestarz. «o wielu osobach:… … Słownik języka polskiego
bal — I m I, D. u; lm M. e, D. ów «wielka zabawa taneczna» Bal karnawałowy. Królowa balu. Wyprawić, wydać bal. Iść na bal. ∆ Bal kostiumowy, maskowy «bal, na którym uczestnicy są w przebraniu, w maskach na twarzy» ◊ Bal; ładny bal! «o jakiejś… … Słownik języka polskiego
kurta — ż IV, CMs. kurtarcie; lm D. kurt → kurtka ◊ przestarz. Skroić komuś kurtę «obić kogoś, rozprawić się z kimś, zaszkodzić komuś, dać się we znaki» ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
udupić — dk VIa, udupićpię, udupićpisz, udup, udupićpił, udupićpiony wulg. «pozbawić kogoś możliwości działania, rozprawić się z kimś; załatwić kogoś» Profesor udupił studentów na egzaminie. Nie dał się udupić swojemu szefowi … Słownik języka polskiego
