cecha

ż III, CMs. cesze; lm D. cech

1. «element odróżniający lub charakteryzujący pod jakimś względem istoty lub przedmioty, ich czynności i stany, oraz procesy i zjawiska zachodzące w otaczającej rzeczywistości; właściwość, rys, znamię»

Cecha jednostkowa, zbiorowa, typowa.

Cecha główna.

Cecha dodatnia, ujemna.

Cecha dziedziczna, wrodzona, nabyta.

Cecha gatunkowa.

Cechy płciowe.

Cecha charakteru.

Cechy dobrego organizatora.

Cechy nowoczesnej poezji.

Nadawać czemuś jakąś cechę.

Nosić na sobie jakąś cechę a. cechę czegoś.

∆ mat. Cecha logarytmu «część całkowita logarytmu danej liczby»

∆ Cechy podobieństwa trójkątów; cechy przystawania trójkątów «twierdzenia podające warunki konieczne i wystarczające na to, aby dwa trójkąty były podobne lub przystające»

2. «znak fabryki, zakładu, urzędu, umieszczony na przedmiocie, świadczący o jego zarejestrowaniu, sprawdzeniu, zalegalizowaniu, miejscu produkcji itp.»

Cecha probiercza (np. na wyrobach ze srebra).

∆ techn. Cecha legalizacyjna «znak umieszczany na narzędziach pomiarowych, stwierdzający ich zgodność z przepisami legalizacyjnymi»

∆ Cecha metalu (lub stopu) «symbol literowy, cyfrowy lub w postaci barwnych pasków, umieszczany na wyrobach i półwyrobach hutniczych, określający rodzaj, gatunek, właściwości danego metalu lub stopu»

3. «narzędzie do cechowania; cechówka, cechownica»

Cechować cechą drzewa do wycięcia.

4. filoz. «to, co się orzeka o jakiejś substancji, niesamodzielny składnik rzeczy, dający się w niej wyróżnić tylko w drodze analizy myślowej»

5. geogr. «liczba oznaczająca na mapie położenie (wysokość) jakiegoś punktu nad przyjętym poziomem odniesienia, np. nad poziomem morza; kota»

‹niem.›