- tytularny
- \tytularnyni«mający tytuł, będący tytułem bez uprawnień i bez obowiązków pełnienia jakiejkolwiek funkcji; honorowy, nominalny»
Profesor tytularny.
‹z niem.›
Słownik języka polskiego . 2013.
tytularny
Look at other dictionaries:
tytularny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, tytularnyni {{/stl 8}}{{stl 7}} posiadający prawo do jakiegoś tytułu, bez obowiązków i uprawnień do pełnienia funkcji związanej z tym tytułem; nominalny, honorowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Książę, profesor, urzędnik… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cześnik — m III, DB. a, N. cześnikkiem; lm M. cześnikicy, DB. ów hist. «dawny urzędnik dworski usługujący królowi przy stole (podający czaszę), mający pieczę nad piwnicą królewską; z czasem urząd tylko tytularny» … Słownik języka polskiego
członek — m III, D. członeknka, N. członeknkiem 1. B.=D.; lm M. członeknkowie, DB. członeknków «człowiek (rzadziej jednostka prawna, np. instytucja, kraj) należący do jakiejś organizacji politycznej, naukowej, społecznej itp.; osoba wchodząca w skład… … Słownik języka polskiego
honorowy — honorowywi 1. «mający poczucie honoru, godności osobistej» Honorowy człowiek. 2. «zgodny z honorem, nie urażający czyjegoś honoru» Pokój zawarty na honorowych warunkach. ∆ Sąd honorowy «sąd złożony z osób powołanych przez strony lub na mocy… … Słownik języka polskiego
kasztelan — m IV, DB. a, Ms. kasztelannie; lm M. owie a. kasztelanni, DB. ów hist. «w Polsce w XII XIII w.: urzędnik sprawujący władzę nad zamkiem lub grodem (kasztelem) oraz podległym mu okręgiem (kasztelanią); od XIV w.: tytularny urzędnik ziemski,… … Słownik języka polskiego
koadiutor — m IV, DB. a, Ms. koadiutororze; lm M. koadiutororzy, DB. ów rel. «w kościele katolickim: duchowny wyznaczony przez władze kościelne do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny ustanowiony przy osobie biskupa ordynariusza lub… … Słownik języka polskiego
kuchmistrz — m II, DB. a; lm M. e, DB. ów 1. «mistrz sztuki kulinarnej; kierownik kuchni (zwykle w dużych hotelach, ośrodkach wczasowych itp.)» 2. «w dawnej Polsce: urzędnik nadworny zarządzający kuchnią u panującego; później: urzędnik tytularny» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
miecznik — m III, DB. a, N. miecznikkiem 1. lm M. owie a. miecznikicy, DB. ów hist. «w Polsce do XVI w. urzędnik dworski noszący miecz przed panującym; później szlachcic sprawujący tytularny (często honorowy) urząd ziemski» 2. lm M. miecznikicy, DB. ów hist … Słownik języka polskiego
miłość — ż V, DCWMs. miłośćści 1. blm «głębokie przywiązanie do kogoś lub czegoś, umiłowanie, kochanie kogoś, czegoś; gorące, namiętne uczucie do osoby płci odmiennej; pot. także: stosunek miłosny, pożycie erotyczne» Wielka, gorąca, szczera, dozgonna,… … Słownik języka polskiego
nominalny — nominalnyni 1. «istniejący tylko z nazwy; tytularny, formalny» Nominalny właściciel. ∆ ekon. Płaca nominalna «kwota pieniężna otrzymywana jako wynagrodzenie za pracę» ∆ Wartość, cena nominalna (banknotów, papierów wartościowych itp.) «wartość… … Słownik języka polskiego
