ulec

rzad. ulegnąć dk Vc, ulegnę, ulegniesz, ulegnij, uległ, uległszy - ulegać ndk I, \ulecam, \ulecasz, \ulecają, \ulecaj, \ulecał

1. «zaprzestać walki uznając czyjąś przewagę, wyższość, poddać się, skapitulować; zostać pokonanym»

Ulec w nierównej walce.

Ulec przemocy, czyjejś przewadze.

Ulec bez oporu.

Ulec przeciwnikowi.

2. «ustąpić komuś, zgodzić się na coś wskutek czyichś próśb, nalegań, podporządkować się komuś lub czemuś»

Ulegać czyimś namowom, próbom, kaprysom, podszeptom.

We wszystkim ulegał córce.

Ulec czyjejś woli.

3. «pozwolić sobą zawładnąć jakimś uczuciom; doznać jakiegoś stanu fizycznego, psychicznego; znaleźć się pod wpływem czegoś»

Ulegać halucynacjom, przywidzeniom.

Ulegać nastrojom.

Ulegać wpływom otoczenia.

Ulec zaślepieniu.

Ulec pokusie.

Ulec czyjemuś urokowi.

4. «stać się jakimś, doznać działania czegoś»

Coś uległo pogorszeniu, zniszczeniu, zagładzie.

Sprawa uległa przedawnieniu.

Ceny uległy obniżce.

Nasze uczucia nie ulegną zmianie.

∆ Ulec wypadkowi «doznać uszkodzenia ciała, obrażeń wskutek wypadku»

∆ Coś (np. samochód, statek) uległo katastrofie «coś (np. samochód, statek) zostało zniszczone, rozbiło się, utonęło w czasie katastrofy»

◊ (To) nie ulega wątpliwości, rzad. kwestii «nie ma wątpliwości w stosunku do czegoś, to (jest) niewątpliwe, pewne, nie może być podważone»

5. «o kobiecie: zgodzić się na współżycie płciowe z mężczyzną; oddać się mężczyźnie»