Uszanowanie prawa, pamiątek.
Głębokie, najwyższe uszanowanie.
Mieć uszanowanie dla kogoś.
Okazywać, wyrażać komuś swoje uszanowanie.
Wymagać uszanowania.
Robić coś z uszanowaniem.
Odzywać się z uszanowaniem.
Przyjąć, powitać kogoś z uszanowaniem.
Uszanowanie należy się komuś.
Słownik języka polskiego . 2013.
uszanowanie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. uszanować. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} szacunek, poważanie, uznanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Proszę… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
moje uszanowanie — {{/stl 13}}{{stl 8}}wykrz. {{/stl 8}}{{stl 7}} używane w sytuacji oficjalnej powitanie bądź pożegnanie, stosowane zwłaszcza w relacji mężczyzna–kobieta, także przy zdawkowej wymianie grzeczności, np. przy wymijaniu : {{/stl 7}}{{stl 10}}A. Moje… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zaszczyt — m IV, D. u, Ms. zaszczytycie; lm M. y 1. «to, co stanowi powód do dumy, co przynosi chlubę; wyróżnienie, honor» Dostąpić zaszczytu. Poczytywać sobie coś za zaszczyt. Coś przynosi komuś zaszczyt. ∆ Mam zaszczyt (prosić, zakomunikować, złożyć… … Słownik języka polskiego
Nowa Huta. Okruchy życia i meandry historii — … Wikipedia
czoło — n III, Ms. czole; lm D. czół 1. «górna część twarzy powyżej oczu; u zwierząt: część głowy pomiędzy skrońmi» Czoło białe, gładkie. Czoło niskie, wyniosłe, wysokie. Czoło sklepione, szerokie, wąskie, wypukłe. Myślące czoło. ◊ Miedziane, wytarte… … Słownik języka polskiego
dobrodziejka — ż III, CMs. dobrodziejkajce; lm D. dobrodziejkajek 1. przestarz. «kobieta wyświadczająca komuś coś dobrego, oddająca przysługę; filantropka» 2. przestarz. dziś żart. «tytuł grzecznościowy» Jejmość dobrodziejka. Uszanowanie pani dobrodziejce.… … Słownik języka polskiego
gest — m IV, D. u, Ms. geście; lm M. y «ruch ciała, najczęściej ruch ręki, towarzyszący mowie, podkreślający treść tego, o czym się mówi, czasem zastępujący mowę; skinienie, znak» Błagalne gesty. Patetyczny, pożegnalny, uprzejmy gest. Gest bezsilności,… … Słownik języka polskiego
mój — + moja (ma), moje (me) D. m n mojego (mego), ż mojej (mej), C. m n mojemu (memu), ż mojej (mej), B. m=D. a. M., n=M., ż moją (mą), N. m n moim (mym), ż moją (mą), Ms. m n moim (mym), ż mojej (mej); lm M. m. os. moi, ż. rzecz. moje (me), D. moich… … Słownik języka polskiego
padać — ndk I, padaćam, padaćasz, padaćają, padaćaj, padaćał paść dk Vc, padnę, padniesz, padnij, padł, padli, padły 1. «zmieniać nagle pozycję stojącą na leżącą; przewracać się, walić się» Padła zemdlona. Padł na wznak. Padł na łóżko jak kłoda.… … Słownik języka polskiego
rewerencja — ż I, DCMs. rewerencjacji; lm D. rewerencjacji (rewerencjacyj) przestarz. dziś podn. a. żart. «szacunek, poważanie, uszanowanie; objaw szacunku» Okazać komuś rewerencję. Zwrócić się do kogoś z rewerencją. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
