- utrzeć
- dk XI, utrę, utrzesz, utrzyj, utarł, utarty, utarłszy - ucierać ndk I, \utrzećam, \utrzećasz, \utrzećają, \utrzećaj, \utrzećał, \utrzećany1. «rozdrobnić coś przez tarcie (np. na tarce); zmiażdżyć na drobne cząstki, rozetrzeć na masę przez tarcie»
Utrzeć marchew, chrzan na tarce.
Ucierać żółtka, ser łyżką.
2. przestarz. «usunąć z czegoś brud, wilgoć itp. przez potarcie (szmatą, chustką itp.), oczyścić coś; wytrzeć, obetrzeć»dziś żywe we fraz. pot. Utrzeć komuś nosa «dać komuś nauczkę, ukrócić czyjeś samowolne zapędy, przywołać kogoś do porządku»3. daw. «trąc uczynić gładkim, równym; wygładzić»dziś żywe we fraz. Utarta droga, utarty szlak, tor «droga, szlak, którymi już ktoś przeszedł lub przejechał; przetarta droga, przetarty szlak»◊ Ktoś idzie, kroczy utartą drogą; coś (np. sprawa) toczy się utartym torem «ktoś kieruje się w swoim działaniu, postępowaniu uznanymi ogólnie, powszechnie przyjętymi normami, zasadami; coś (np. sprawa) przebiega w sposób ogólnie znany, powszechnie przyjęty»utrzeć się - ucierać się1. zwykle dk «stać się powszechnie przyjętym, ogólnie uznawanym, używanym; ustalić się, upowszechnić się, wejść w zwyczaj»Utarł się zwyczaj, że przestrzega się pory obiadowej.
Utarło się fałszywe mniemanie o czymś, o kimś.
Utarła się o kimś niezbyt pochlebna opinia.
2. rzad. «zostać utartym, roztartym na masę»Marchewka utarła się szybko.
Słownik języka polskiego . 2013.