Mieć wprawę w czymś.
Grać, szyć, pisać na maszynie itp. z wielką wprawą.
Rozmawiać w obcym języku dla wprawy.
Słownik języka polskiego . 2013.
wprawa — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. wprawawie, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} biegłość w robieniu czegoś nabyta wskutek wielokrotnego powtarzania jakiejś czynności : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nabrać wprawy w grze na pianinie. Rozmawiać dla wprawy w obcym… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wprawa — Wyjść z wprawy zob. wyjść 19 … Słownik frazeologiczny
kłamać — 1. Kłamać, pot. łgać jak najęty, jak z nut «kłamać z dużą wprawą, bez wahania»: Kłamiesz jak najęty. Znowu ludzie będą skarżyć się na ciebie, a ja nie mam już gdzie oczu schować. T. Konwicki, Dziura. Czuję się zupełnie dobrze – łgam jak najęty. B … Słownik frazeologiczny
biegle — biegleej «sprawnie, ze znajomością rzeczy, z wprawą, płynnie» Mówić biegle po angielsku … Słownik języka polskiego
biegłość — ż V, DCMs. biegłośćści, blm «nabyte doświadczenie w wykonywaniu czegoś; sprawność, wprawa w czymś» Biegłość w piśmie, w leczeniu. Nabyć biegłości w czymś. Wykonywać coś z biegłością … Słownik języka polskiego
ciąć — ndk Xc, tnę, tniesz, tnij, ciął, cięła, cięli, cięty 1. «dzielić jednolitą całość na części, oddzielać coś od jednolitej całości, np. ostrym narzędziem; krajać, ścinać, rozcinać, wycinać» Ciąć materiał nożyczkami. Ciąć bandaż w kawałki, na… … Słownik języka polskiego
doświadczenie — n I 1. rzecz. od doświadczyć. 2. lm D. doświadczenieeń «ogół wiadomości zdobytych na podstawie obserwacji i przeżyć; znajomość życia, rzeczy i ludzi; zasób umiejętności, praktyka, wprawa; próba życiowa» Bogate, bolesne, gorzkie, smutne… … Słownik języka polskiego
rutyna — ż IV, CMs. rutynanie, blm «biegłość, wprawa nabyte przez długą praktykę; w znaczeniu ujemnym: postępowanie, wykonywanie jakichś czynności według utartych szablonów, uleganie nawykom, tradycji» Długoletnia rutyna. Rutyna w pracy naukowej,… … Słownik języka polskiego
uciąć — dk Xc, utnę, utniesz, utnij, uciął, ucięła, ucięli, ucięty, uciąwszy ucinać ndk I, uciąćam, uciąćasz, uciąćają, uciąćaj, uciąćał, uciąćany 1. «oddzielić coś od czegoś za pomocą ostrego przedmiotu, narzędzia, skrócić przez cięcie; odciąć, obciąć,… … Słownik języka polskiego
wprawnie — wprawnieej «z wprawą, biegle» Robić coś wprawnie … Słownik języka polskiego
