wrzeszczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIa, wrzeszczećczę, wrzeszczećczy, wrzeszczećczał, wrzeszczećczeli {{/stl 8}}– wrzasnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, wrzeszczećnę, wrzaśnie, wrzaśnij, wrzeszczećnął, wrzeszczećnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wrzasnąć — → wrzeszczeć … Słownik języka polskiego
drzeć — ndk XI, drę, drzesz, drzyj, darł, darty 1. «rwać na kawałki; rozrywać, rozdzierać, drapać» Drze list na strzępki. Kolce darły koszulę. ◊ pot. Drzeć gardło (wulg. mordę, gębę) «głośno mówić, krzyczeć, wrzeszczeć» 2. «obdzierać, zdzierać, ogołacać … Słownik języka polskiego
opętany — opętanyni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. opętać (p.) opętany w użyciu przym. «szalony, gwałtowny, nieopanowany, obłędny» Opętany taniec. Opętana praca. opętany, opętana w użyciu rzecz., rzad. «człowiek niespełna rozumu, szalony; opętaniec,… … Słownik języka polskiego
верещать — укр. верещати, блр. верещаць, др. русск. верещати, ст. слав. врѣштати, болг. врещя, сербохорв. вриштати, словен. vreščati, чеш. vřeštěti, слвц. vrešt at , польск. wrzeszczec, в. луж. wrěšcec; см. Торбьёрнссон 2, 97. Ср. вереск, верезга.… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
Wrzeszcz — Situation of Wrzeszcz within Gdańsk Wrzeszcz (pronounced [ˈvʒɛʃt͡ʃ] ( … Wikipedia
prześcieradło — pot. Drzeć się, rozdzierać się jak stare prześcieradło «bardzo głośno krzyczeć; wrzeszczeć»: Nie drzyj się jak stare prześcieradło, przecież już idę (...). Roz bezp 1999 … Słownik frazeologiczny
buzia — ż I, DCMs. buzi; lm D. buź a. buzi 1. «usta, zwłaszcza dziecięce lub dziewczęce (często z odcieniem pieszczotliwym, żartobliwym)» Otworzyć, rozdziawić buzię. Skrzywić buzię w podkówkę. Wetknąć palec w buzię. ◊ Buzia w ciup «usta ściągnięte,… … Słownik języka polskiego
hałasować — ndk IV, hałasowaćsuję, hałasowaćsujesz, hałasowaćsuj, hałasowaćował 1. «robić hałas, głośno się zachowywać; stukać, łomotać, huczeć; krzyczeć, wrzeszczeć» Hałasować podkutymi butami, garnkami w kuchni. Dzieci hałasują na podwórzu. Traktory,… … Słownik języka polskiego
nuż — «wyraz o charakterze ekspresywnym» a) «oznaczający (w połączeniu z bezokolicznikiem) nagłe, gwałtowne, intensywne rozpoczęcie czynności; nuże» A mały nuż wrzeszczeć. Dobiegł i nuż się wspinać na drzewo. b) «nadający wypowiedzi odcień obawy,… … Słownik języka polskiego
