- wstać
- dk, wstanę, wstaniesz, wstań, wstał - wstawać ndk IX, wstaję, wstajesz, \wstaćwaj, \wstaćwał1. «zmienić pozycję z siedzącej, leżącej na stojącą; podnieść się, powstać»
Wstać z fotela, z krzesła, z ławki.
Wstać z miejsca.
Wstać z klęczek.
Wstać zza stołu.
∆ Wstać od biurka, fortepianu, lekcji, maszyny, od stołu itp. «przestać pracować, grać, uczyć (się), szyć, jeść itp.»∆ Proszę wstać, sąd idzie «formuła wygłaszana w momencie wchodzenia zespołu sędziowskiego na salę rozpraw»◊ Włosy wstają komuś na głowie «ktoś jest przerażony»przen.Dzień, ranek wstaje.
Słońce wstaje.
2. «opuścić posłanie po śnie, odpoczynku»Wstać późno, wcześnie.
Wstać o świcie, przed świtem.
Wstać przede dniem.
◊ żart. Wstać lewą nogą «być w złym humorze»◊ Wygląda jakby z grobu, z trumny wstał «wygląda bardzo źle, chorowicie, mizernie»◊ pot. Wstać razem z kurami, ze słońcem «wstać bardzo wcześnie»□ Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje.3. «o chorym: wyzdrowieć całkowicie, wyzdrowieć na tyle, aby nie musieć stale leżeć w łóżku»Od tygodnia nie może wstać z łóżka.
Chory już wstaje i chodzi.
Słownik języka polskiego . 2013.