- wykształcić
- dk VIa, \wykształcićcę, \wykształcićcisz, \wykształcićkształć, \wykształcićcił, \wykształcićcony - wykształcać ndk I, \wykształcićam, \wykształcićasz, \wykształcićają, \wykształcićaj, \wykształcićał, \wykształcićany1. tylko dk «dać komuś wykształcenie, rozwinąć umysłowo, sprawić, że ktoś posiądzie pewien zasób wiedzy, ukończy szkołę, studia»
Wykształcić swoje dzieci.
Wykształcić kogoś na lekarza.
2. «pobudzić do właściwego, sprawniejszego działania; wyćwiczyć, urobić, rozwinąć»Wykształcić w kimś dobry gust.
Wykształcić czyjeś talenty, zdolności.
Wykształcić w sobie spostrzegawczość.
3. «nadać czemuś jakiś kształt; stworzyć, utworzyć coś w jakiejś formie, postaci, w jakimś kształcie; ukształtować»Wykształcić mięśnie przez gimnastykę.
Pięknie wykształcone liście, kwiaty.
wykształcić się - wykształcać się1. tylko dk «zdobyć wykształcenie, wiedzę, umiejętności w jakiejś dziedzinie; skończyć jakąś szkołę, studia»Wykształcił się na nauczyciela, na tancerza.
Wykształcić się w muzyce, w malarstwie.
2. «przez naukę, ćwiczenie rozwinąć się, stać się doskonalszym»Gust wykształca się na dobrych wzorach.
3. «przybrać właściwy kształt, powstać, utworzyć się w jakiejś formie, w jakimś kształcie; ukształtować się»Polski język literacki wykształcił się w XV-XVI w.
Słownik języka polskiego . 2013.