wymyślać

wymyślać
ndk I, \wymyślaćam, \wymyślaćasz, \wymyślaćają, \wymyślaćaj, \wymyślaćał, \wymyślaćany
1. forma ndk czas. wymyślić (p.)
2. «obrzucać kogoś wymysłami; ubliżać, urągać komuś, lżyć kogoś; wygadywać coś na kogoś, besztać»

Wymyślał wszystkim nie licząc się ze słowami.

Wymyślać komuś od niedołęgów, od ostatnich.

Wymyślał na swoich zwierzchników.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • wymyślać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wymyślaćam, wymyślaća, wymyślaćają, wymyślaćany {{/stl 8}}– wymyślić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, wymyślaćlę, wymyślaćli, wymyślaćlony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} myśląc,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wymyślać — (Ktoś) prochu nie wymyśli zob. proch 3. Wymyślać komuś od ostatnich, od najgorszych zob. zwymyślać …   Słownik frazeologiczny

  • wymyślać [nawymyślać] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{komuś} {{/stl 8}}od ostatnich [od najgorszych] {{/stl 13}}{{stl 7}} ordynarnie, wulgarnie wyzywać kogoś, obrzucać kogoś obelgami, wyzwiskami : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wścibskiej sąsiadce nawymyślała od najgorszych. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • brać coś z głowy — Wymyślać coś nie opierając się na faktach; fabrykować Eng. To devise or invent, especially impromptu, something not based on facts; to hastily fabricate …   Słownik Polskiego slangu

  • brać coś z sufitu — Wymyślać coś nie opierając się na faktach; fabrykować Eng. To devise or invent, especially impromptu, something not based on facts; to hastily fabricate …   Słownik Polskiego slangu

  • wyssać z palca — Wymyślać coś nie opierając się na faktach; fabrykować Eng. To devise or invent, especially impromptu, something not based on facts; to hastily fabricate …   Słownik Polskiego slangu

  • dorożkarz — Kląć, wymyślać jak dorożkarz, jak szewc «kląć, wymyślać komuś ordynarnie, używając dosadnych, niewybrednych słów»: Mała Ewa pali, wącha z chłopakami klej, klnie jak szewc. DzPol 5 6/1998 …   Słownik frazeologiczny

  • dorożkarz — m II, DB. a, lm M. e, DB. y «właściciel dorożki trudniący się zawodowo przewożeniem pasażerów» Warszawski dorożkarz. ◊ Kląć, wymyślać jak dorożkarz «kląć ordynarnie, używać dosadnych, niewybrednych słów, wymyślać komuś» …   Słownik języka polskiego

  • gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… …   Słownik języka polskiego

  • łajać — ndk IX, łajaćję, łajaćjesz, łaj, łajaćał, łajaćany «ostro strofować; besztać, wymyślać, ganić» Łajał syna za złe zachowanie. □ Kto kogo łaje, niech sam przykład daje. □ Łaj, ale daj. łajać się 1. strona zwrotna czas. łajać Łajał się i prawił… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”