Łajał syna za złe zachowanie.
Łajał się i prawił sobie morały.
Słownik języka polskiego . 2013.
łajać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, łajaćję, łajaćje, łajaćany {{/stl 8}}– złajać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IIa {{/stl 8}}{{stl 7}} udzielać komuś ostrej reprymendy; krzyczeć na kogoś, strofować, besztać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dyrektor łajał… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
łajać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} wymyślać sobie nawzajem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Skłóceni kolejkowicze ostro się łajali. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
lajáč — a m (á) ekspr. pes, ki (zelo) laja: zapodi tega lajača … Slovar slovenskega knjižnega jezika
besztać — ndk I, besztaćam, besztaćasz, besztaćają, besztaćaj, besztaćał, besztaćany pot. «ostro strofować, ganić; łajać» Besztać kogoś ostro, głośno. Besztać kogoś za spóźnienie, z powodu spóźnienia … Słownik języka polskiego
hukać — ndk I, hukaćam, hukaćasz, hukaćają, hukaćał huknąć dk Va, hukaćnę, hukaćniesz, hukaćnął, hukaćnęła, hukaćnęli, hukaćnąwszy 1. «o niektórych ptakach i owadach: wydawać głuchy, przeciągły lub przerywany głos, dźwięk» Hukały sowy i puszczyki. 2.… … Słownik języka polskiego
krzyczeć — ndk VIIb, krzyczećczę, krzyczećczysz, krzycz, krzyczećczał, krzyczećeli krzyknąć dk Va, krzyczećnę, krzyczećniesz, krzyczećnij, krzyczećnął, krzyczećnęła, krzyczećnęli, krzyczećnięty 1. «mówić, wołać głosem podniesionym, bardzo głośno» Krzyczeć… … Słownik języka polskiego
łajanie — ↨ łajanie się n I rzecz. od łajać (się) … Słownik języka polskiego
pohukiwać — ndk VIIIb, pohukiwaćkuję, pohukiwaćkujesz, pohukiwaćkuj, pohukiwaćiwał 1. «wydawać okrzyki; pokrzykiwać» Pohukiwać w lesie. 2. «łajać, strofować kogoś co pewien czas» Pohukiwać na niegrzeczne dzieci. 3. «rozbrzmiewać, rozlegać się donośnie od… … Słownik języka polskiego
rugać — ndk I, rugaćam, rugaćasz, rugaćają, rugaćaj, rugaćał, rugaćany rugnąć dk Va, rugaćnę, rugaćniesz, rugaćnij, rugaćnął, rugaćnęła, rugaćnęli, rugaćnięty, rugaćnąwszy, pot. «wymyślać, wyzywać, besztać, łajać» Rugnął go za spóźnienie. ‹ros.› … Słownik języka polskiego
urągać — ndk I, urągaćam, urągaćasz, urągaćają, urągaćaj, urągaćał 1. pot. «złorzeczyć, wymyślać komuś, okazywać głośno niezadowolenie; łajać» Ciągle urąga mi o byle głupstwo, za byle głupstwo. 2. książk. «przynosić ujmę, uchybiać» Takie postępowanie… … Słownik języka polskiego
