- wypuścić
- dk VIa, \wypuścićpuszczę, \wypuścićcisz, \wypuścićpuść, \wypuścićcił, \wypuścićpuszczony - wypuszczać ndk I, \wypuścićam, \wypuścićasz, \wypuścićają, \wypuścićaj, \wypuścićał, \wypuścićany1. «przestać trzymać coś (zwykle w ręce, w rękach) zwalniając uchwyt; puścić, upuścić coś»
Wypuścić z rąk książkę, talerz.
Wypuścić z ust fajkę.
∆ Wypuszczona koszula, bluzka «koszula, bluzka opadająca luźno na spódnicę, na spodnie»◊ Nie wypuścić kogoś z rąk «nie pozwolić komuś działać samodzielnie, nie zwolnić spod czyjejś kurateli, spod czyjegoś wpływu»◊ Wypuścić z rąk np. jakąś okazję, jakiś dobry interes «nie wykorzystać np. jakiejś okazji, jakiegoś dobrego interesu»◊ Wypuścić coś w dzierżawę «oddać coś w dzierżawę, wydzierżawić coś»2. «pozwolić komuś, czemuś odejść, uwolnić kogoś, coś; umożliwić wyjście, wydostanie się skądś»Wypuścić kogoś z więzienia.
Wypuścić konie na łąkę.
Wypuścić ptaka na wolność.
3. «sprawić, żeby coś wyleciało, ulotniło się, wypłynęło itp.; nadać bieg, puścić w ruch; wyrzucić w powietrze»Wypuścić powietrze z balonika.
Wypuścić wodę z wanny.
Wypuścić strzałę z łuku.
Wypuścić pierze z poduszki.
◊ pot. Słuchać jednym uchem, a drugim wypuszczać «słuchać nieuważnie, nie starając się zapamiętać»4. «wprowadzić na rynek, do sprzedaży, do użytku publicznego; puścić w obieg, w kurs»Wypuścić nową serię znaczków pocztowych, nowe banknoty.
Wypuścić na rynek nowy model samochodu.
5. «o roślinach: wydać z siebie (pędy, liście, pąki)»Drzewa wypuściły pąki.
Krzew wypuścił świeże, wiosenne pędy.
wypuścić się - wypuszczać się1. pot. «wyruszyć dokądś»Wypuścić się w podróż.
Wypuścić się łodzią na morze.
2. pot. «wybiec, gwałtownie wyskoczyć skądś, ruszyć w pogoń»Wypuścić się za złodziejem.
Słownik języka polskiego . 2013.