- wysadzić
- dk VIa, \wysadzićdzę, \wysadzićdzisz, \wysadzićsadź, \wysadzićdził, \wysadzićdzony - wysadzać ndk I, \wysadzićam, \wysadzićasz, \wysadzićają, \wysadzićaj, \wysadzićał, \wysadzićany1. «dowiózłszy kogoś środkiem lokomocji do pewnego miejsca dać, pozwolić, kazać mu tam wysiąść; pomóc komuś wysiąść z pojazdu»
Wysadzić kogoś z auta, z łodzi.
Wysadzić kogoś na brzeg, na ląd.
Wysadzić dziecko z tramwaju.
Kierowca wysadzał ich tam, gdzie sobie życzyli.
◊ pot. Wysadzić kogoś z siodła «usunąć kogoś ze stanowiska, pozbawić oparcia w życiu»2. «wyjąć, wysunąć, wytknąć coś skądś; wynieść, wystawić kogoś albo coś skądś»Wysadzić głowę za drzwi.
Wysadzić głowę z okna.
Wysadzić rękę przez lufcik.
Wysadzić nos spod koca.
∆ Wysadzić dziecko «posadzić dziecko na nocniku w celu załatwienia przez nie potrzeby fizjologicznej»3. «spowodować gwałtowne wypadnięcie, rozpadnięcie się czegoś; wyłamać, wyważyć»Wysadzić bramę, drzwi z zawiasów.
Szampan wysadza korki butelek.
4. «zniszczyć, rozwalić, zburzyć coś za pomocą materiałów wybuchowych»Wysadzać coś w powietrze.
Cofające się wojska wysadziły most.
5. «przenieść, przesadzić rozsadę lub siewki ze szklarni, inspektów itp. do gruntu»Wysadzać rozsadę, kapustę, pomidory na grzędy, na zagony.
6. «posadzić rośliny na jakimś terenie, dookoła, wzdłuż czegoś; obsadzić coś»Aleja, droga wysadzana drzewami.
Rabatka wysadzona nagietkami.
7. częściej ndk «ozdabiać coś przez wstawianie, wprawianie kamieni, kawałków kruszcu itp., nabijać coś czymś»Broszka wysadzana drogimi kamieniami.
wysadzić się - wysadzać się1. tylko dk «zginąć po spowodowaniu wybuchu»Wysadził się w powietrze.
2. pot. «wysilić się na wystawność, zrobić coś na pokaz»Wysadził się na wystawne przyjęcie.
Słownik języka polskiego . 2013.