- wystrzelić
- dk VIa, \wystrzelićlę, \wystrzelićlisz, \wystrzelićstrzel, \wystrzelićlił, \wystrzelićlony - wystrzelać ndk a. dk I, \wystrzelićam, \wystrzelićasz, \wystrzelićają, \wystrzelićaj, \wystrzelićał, \wystrzelićany,wystrzeliwać ndk VIIIb, \wystrzelićwuję, \wystrzelićwujesz, \wystrzelićwuj, \wystrzelićiwał, \wystrzelićiwany1. wystrzelić - wystrzeliwać«spowodować strzał, strzeliwszy wyrzucić pocisk z broni palnej, strzałę z łuku itp.; o broni palnej: wyrzucić pocisk; strzelić»
Wystrzelić z pistoletu, z karabinu, ze strzelby.
Wystrzelić z łuku, z procy.
Wystrzelić do kogoś.
Wystrzelić na wiwat.
Broń wystrzeliła.
∆ Wystrzelić rakietę, obiekt kosmiczny «spowodować start rakiety, obiektu kosmicznego najczęściej przez uruchomienie silnika rakietowego; wysłać rakietę, obiekt kosmiczny»2. wystrzelić - wystrzelać ndk, wystrzeliwać«wznieść się w górę, zostać wyrzuconym, wybitym, zacząć odbywać lot w górę»Kolorowa rakieta wystrzeliła w niebo.
Z ognia wystrzeliwały iskry.
3. wystrzelać dk - wystrzeliwać«strzelając z broni palnej pozabijać ludzi, zwierzęta; wybić»Okupant wystrzelał zakładników.
Wystrzelać wszystkie kaczki na jakimś terenie.
4. wystrzelać dk - wystrzeliwać«strzelając zużyć pewną liczbę, ilość pocisków, amunicji, prochu itp.»Wystrzelać wszystkie naboje.
Wystrzeliwano amunicję, żeby się nie dostała w ręce wroga.
wystrzelać się dk- rzad. wystrzeliwać się «o większej liczbie ludzi: strzelając pozabijać się; wystrzelać wzajemnie jeden drugiego»
Słownik języka polskiego . 2013.