zabeczeć

dk VIIb, \zabeczećczę, \zabeczećczysz, \zabeczećbecz, \zabeczećczał, \zabeczećczeli

1. «o niektórych zwierzętach, zwłaszcza o owcy, kozie: wydać głos»

Gdzieś daleko zabeczały kozice.

przen.

a) «brzydko zaśpiewać»

Uczniowie zabeczeli fałszywie jakąś piosenkę.

b) «o instrumentach, maszynach: wydać dźwięk zawodzący, jęczący»

Parowóz zabeczał ostrzegawczo.

2. pot. «wybuchnąć płaczem, zapłakać»

Dzieciak uderzył się i zabeczał z bólu.