- zanieść
- dk XI, \zanieśćniosę, \zanieśćniesiesz, \zanieśćnieś, \zanieśćniósł, \zanieśćniosła, \zanieśćnieśli, \zanieśćniesiony, \zanieśćniósłszy - zanosić ndk VIa, \zanieśćnoszę, \zanieśćsisz, \zanieśćnoś, \zanieśćsił, \zanieśćnoszony1. «niosąc dostarczyć coś albo kogoś dokądś, do kogoś, w określone miejsce, tam gdzie należy»
Zanieść bieliznę do pralni, buty do szewca, list na pocztę, bagaż do przechowalni.
Zanieść dziecko do łóżka.
Zanieść chorego na noszach, na rękach.
Zanieść komuś obiad, kwiaty.
◊ Zanieść komuś wiadomość, nowinę, pozdrowienia «przybywając przekazać wiadomość, pozdrowienia, oznajmić, ogłosić nowinę»2. «sprawić, by coś odbyło pewną drogę, niosąc oddalić coś (kogoś) od czegoś, zabrać skądś; unieść, zapędzić, zagnać»Prąd zaniósł łódkę w szuwary.
◊ Zaniosło kogoś, los zaniósł, pot. licho zaniosło kogoś gdzieś «ktoś zawędrował, dotarł gdzieś, zwykle daleko»3. «zawiać, zasypać, pokryć czymś (często nieosobowo)»Wiatr, wicher zaniósł piaskiem, śniegiem drogi, pola.
Chałupę zaniosło śniegiem pod same okna.
Wierzchołki gór zaniosło mgłami.
◊ Zanieść coś (np. podłogę, przedpokój, korytarz) błotem, śniegiem itp. «nanieść gdzieś błota, śniegu itp., zabrudzić coś błotem, śniegiem itp.»zanieść się - zanosić się «zapamiętać się w czymś nie mogąc opanować czegoś (np. płaczu, kaszlu, śmiechu)»Zanieść się od płaczu, od śmiechu, od kaszlu a. płaczem, śmiechem, kaszlem.
Psy zanosiły się ujadaniem.
Dzieci zanosiły się od krzyku.
◊ Zanosi się na coś «zbiera się na coś, coś ma nastąpić»Zanosi się na awanturę, na wojnę, na zmiany.
Słownik języka polskiego . 2013.