Chwytne ręce, kończyny.
Chwytne wargi konia.
Korzenie chwytne.
Chwytny umysł.
Chwytna inteligencja.
Słownik języka polskiego . 2013.
chwytny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, chwytnyni, chwytnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przeznaczony, przystosowany do chwytania, łapania, przytwierdzania itp.; odznaczający się zdolnością, łatwością chwytania … Langenscheidt Polski wyjaśnień
chwytliwy — chwytliwywi, chwytliwywszy «łatwo, szybko chwytający; chwytny» Chwytliwe palce, ucho. przen. a) «łatwo pojmujący, przyswajający coś» Chwytliwy umysł. Chwytliwa pamięć. b) «taki, który łatwo znajduje oddźwięk, szybko się przyjmuje, trafia do… … Słownik języka polskiego
chwytność — ż V, DCMs. chwytnośćści, blm rzecz. od chwytny ∆ biol. Chwytność kończyn «przeciwstawność kciuka lub palucha (albo ich obu) reszcie palców odznaczających się znaczną ruchomością cecha naczelnych» … Słownik języka polskiego
ogon — m IV, D. a, Ms. ogonnie; lm M. y 1. «u zwierząt kręgowych: tylna część ciała, złożona zwykle z coraz drobniejszych kręgów; także tylna, zwężona część ciała wielu bezkręgowców; futro, skóra z takiej części ciała» Długi, puszysty ogon. Chwytny ogon … Słownik języka polskiego
organ — m IV, D. u, Ms. organnie 1. lm M. y «część organizmu ludzkiego, zwierzęcego lub roślinnego o określonej budowie i określonych funkcjach; narząd» Organ chwytny. Organ szczątkowy. Organy wegetatywne. Organ słuchu. Organy mowy. 2. lm M. y ( a) … Słownik języka polskiego
szczypce — blp, D. szczypcepiec a. szczypceców 1. «narzędzie ręczne, zakończone dwiema zaciskającymi się szczękami, którymi się chwyta przedmioty; cęgi, kleszcze» Szczypce metalowe, drewniane. Szczypce ślusarskie, kowalskie, ogrodowe. Szczypce do węgla.… … Słownik języka polskiego
trąba — ż IV, CMs. trąbabie; lm D. trąb 1. «dęty, blaszany instrument muzyczny, bezstroikowy» Dąć w trąby. Odgłos trąb. ∆ Trąby jerychońskie «według Biblii: trąby, od których dźwięku zburzone zostały mury Jerycha; silny, głośny dźwięk» ◊ posp. Puścić… … Słownik języka polskiego
w — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę w» 2. «spółgłoska wargowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcje) w miejscowniku lub bierniku; tworzy wraz z rzeczownikiem… … Słownik języka polskiego
chwytliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, chwytliwywi, chwytliwywszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mający łatwość chwytania; chwytny; także: łatwo i szybko postrzegający coś (zwłaszcza słuchem) : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trąba — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. trąbabie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dęty, blaszany, bezstroikowy instrument muzyczny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zadął w trąbę. Dał się słyszeć odgłos trąb myśliwskich. Trąby… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
