czupurny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, czupurnyni, czupurnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 7}} zadziorny, prędki do zwady, buńczuczny; zawadiacki, zadzierzysty : {{/stl 7}}{{stl 10}}Czupurny młokos. Czupurna mina. <ukr.> {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
чупрасый — миловидный, пригожий , моск., калужск. (Даль). Возм., производное от *чупръ с чупом, чубом , См. чуприна. Но ср. др. чеш., слвц. čuprny проворный , чеш. čiperny – то же, čiреrа ловкий, смышленый человек , польск. czupurny сумасбродный,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
czupurnie — czupurnieej przysłów. od czupurny Odzywać się, odpowiadać czupurnie. Kogut nastroszył się czupurnie … Słownik języka polskiego
czupurność — ż V, DCMs. czupurnośćści, blm rzecz. od czupurny Młodzieńcza czupurność … Słownik języka polskiego
kogucik — m III, DB. a, N. kogucikkiem; lm M. i 1. zdr. od kogut (zwykle w zn. 1) Młody kogucik piał na płocie. przen. «czupurny chłopiec, zawadiaka» 2. «zabawka lub inny przedmiot w kształcie koguta» Blaszany odpustowy kogucik. Kogucik z piernika … Słownik języka polskiego
kogut — m IV, DB. a, Ms. kogutucie; lm M. y 1. «samiec kury domowej; także samiec bażanta, cietrzewia i większości innych kuraków» Barwnie upierzony kogut. Pianie koguta. Walki kogutów. Zaperzyć się jak kogut. przen. pot. lm DB. ów a) «mężczyzna… … Słownik języka polskiego
wojowniczy — 1. «skłonny, dążący do walki, do załatwiania swoich konfliktów walką» Wojowniczy naród. Wojownicze plemiona indiańskie. 2. «skłonny do agresywnego, napastliwego zachowania, do zaczepek; świadczący o takiej postawie; czupurny, zadziorny»… … Słownik języka polskiego
zadzierzysty — zadzierzystyyści, zadzierzystytszy «skory do zaczepki, do zwady, butny, czupurny, zawadiacki; będący oznaką takiego usposobienia» Zadzierzysty kawaler. Zadzierzyste spojrzenie. Zadzierzysta mina … Słownik języka polskiego
zawadiacki — zawadiackiccy «właściwy zawadiace; buńczuczny, czupurny, zaczepny, zuchowaty» Zawadiacki uśmiech, wygląd. Zawadiacka mina. Zawadiackie spojrzenie … Słownik języka polskiego
czupurnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., czupurnieej, {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. czupurny: Zachowywać się czupurnie. Spoglądać czupurnie. Kogut czupurnie nastroszył pióra. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień