dobyć

dobyć
dk, \dobyćbędę, \dobyćbędziesz, \dobyćbędą, \dobyćbądź, \dobyćbył, \dobyćbyty - dobywać ndk I, \dobyćam, \dobyćasz, \dobyćają, \dobyćaj, \dobyćał, \dobyćany
1. «dotrwać do pewnego czasu; pozostać»

Dobyć do końca zebrania.

2. przestarz. «wydobyć, wydostać»

Dobyć portfel z kieszeni.

Dobywać rudę, węgiel.

◊ Dobyć szabli, miecza «wystąpić z bronią przeciw komuś»
◊ Dobyć głosu «odezwać się, powiedzieć coś»
◊ Dobyć resztek sił, ostatka sił «wytężyć wszystkie siły»
dobyć się - dobywać się «wyjść skądś, być wypchniętym, wyrzuconym skądś; wydostać się»

Dym dobywa się z komina.

◊ Głos, dźwięk itp. dobył się skądś «dał się skądś słyszeć głos, dźwięk»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Look at other dictionaries:

  • dobyć (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. dobywać (się) {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • dobywać się – dobyć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} wydobywszy się z jakiegoś miejsca, rozchodzić się w powietrzu; wydostawać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Z otworu dobywała się para. Zza ściany dobywa się hałas. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • dobywać — → dobyć …   Słownik języka polskiego

  • dobywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, dobywaćam, dobywaća, dobywaćają, dobywaćany {{/stl 8}}– dobyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk XIIb, dobywaćbędę, dobywaćbędzie, dobywaćbądź {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} pozostawać w… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • miecz — m II, D. a; lm M. e, D. ów a. y 1. «broń sieczna o prostej głowni i rękojeści, zwykle obosieczna, używana od epoki brązu do XVI w.» Krótki, ostry, goły, obnażony miecz. Miecz rycerski, katowski. Ostrze, głowica miecza. Dobyć miecza. Przypasać… …   Słownik języka polskiego

  • pochwa — ż IV, CMs. pochwawie; lm D. pochwachew 1. «futerał broni siecznej, noża itp., niekiedy także krótkiej broni palnej» Skórzana, metalowa pochwa. Wyjąć nóż, miecz, sztylet z pochwy. Dobyć szablę z pochwy. Schować szablę do pochwy. 2. anat. «końcowy… …   Słownik języka polskiego

  • szabla — ż I, DCMs. szablali; lm D. szablali a. szablabel 1. «broń sieczna o wygiętej jednosiecznej klindze (dziś używana tylko jako broń sportowa)» Szabla w ozdobnej pochwie. Cięcie szablą. Walka na szable. Przypasać, przypiąć do boku szablę. Dobyć… …   Słownik języka polskiego

  • wysilić — dk VIa, wysilićlę, wysilićlisz, wysilićsil, wysilićlił, wysilićlony wysilać ndk I, wysilićam, wysilićasz, wysilićają, wysilićaj, wysilićał, wysilićany «zmusić do wysiłku; natężyć, wytężyć» Wysilić dowcip, fantazję. Wysilić pamięć, spryt. Wysilić… …   Słownik języka polskiego

  • miecz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. a; lm D. y || ów {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} broń biała, zwykle obosieczna o prostej rękojeści i szerokim ostrzu, używana od epoki brązu do XVI w. : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • pochwa — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. pochwawie; lm D. pochwachew {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} osłona, pokrowiec do przechowywania lub noszenia czegoś, zwłaszcza broni siecznej : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dobyć szablę… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”