Gwałcić prawo.
Gwałcić uczucia.
Gwałcić dziewczynę.
Słownik języka polskiego . 2013.
gwałcić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, gwałcićcę, gwałcićci, gwałć, gwałcićcony {{/stl 8}}– pogwałcić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} świadomie naruszać, łamać (przepisy, normy, zasady); dopuszczać się bezprawia : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gwałcić — naturę zob. natura 3 … Słownik frazeologiczny
Liste deutscher Wörter in anderen Sprachen — Inhaltsverzeichnis 1 Albanisch 2 Arabisch 3 Bosnisch/Kroatisch/Serbisch 4 Bulgarisch 5 … Deutsch Wikipedia
natura — 1. Coś jest, coś staje się czyjąś drugą naturą «ktoś przyzwyczaił się, przyzwyczaja się do jakiegoś postępowania, do odruchowego zachowywania się w jakiś sposób»: Nie najeżaj się, kiedy coś idzie nie po twojej myśli, nie pozwól, by rozdrażnienie… … Słownik frazeologiczny
deptać — ndk IX, deptaćpczę (deptaćpcę), deptaćpczesz (deptaćpcesz), depcz, deptaćał, deptaćany 1. «stąpając przygniatać, cisnąć nogami; następować na coś, przydeptywać» Deptać kwiaty, trawnik a. po kwiatach, po trawniku. Deptać komu po nogach, odciskach … Słownik języka polskiego
gwałcenie — n I rzecz. od gwałcić Gwałcenie prawa … Słownik języka polskiego
natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… … Słownik języka polskiego
prawo — I n III, Ms. prawowie; lm D. praw 1. zwykle blm «ogół przepisów, norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności, określających zasady ich postępowania lub zawierających zakazy, których naruszenie zagrożone jest karą;… … Słownik języka polskiego
gvoltyti — ×gvõltyti, ija, ijo (l. gwałcić) žr. gvoltavoti 1: Mane gvõltijo valgyti K. [Bernai] didei mane gvõltija, kad aš paskutinį ir vienturtį veršį jiems mėsinėt pažadėčiau K.Donel … Dictionary of the Lithuanian Language
hańbić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, hańbićbię, hańbićbi, hańbićbiony {{/stl 8}}– zhańbić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ściągać na kogoś, na coś hańbę, przynosić hańbę; okrywać niesławą … Langenscheidt Polski wyjaśnień
