Człowiek obłąkany z bólu, z rozpaczy.
Obłąkany śmiech, wzrok.
Obłąkane spojrzenie.
Dom, szpital, zakład dla obłąkanych.
Słownik języka polskiego . 2013.
obłąkany — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, obłąkanyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} będący w stanie obłąkania : {{/stl 7}}{{stl 10}}Człowiek obłąkany. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błędny — błędnyni 1. «zawierający błąd, omyłkowy; fałszywy, niewłaściwy» Błędny pogląd, domysł. Błędne użycie wyrazu. Błędne obliczenie. Błędne założenia, mniemania. 2. «obłąkany; nieprzytomny» Patrzeć błędnym wzrokiem. Chodził jak błędny, nie wiedząc co… … Słownik języka polskiego
głupi — głupipszy 1. pot. pogard. «pozbawiony bystrości, mający ciasne horyzonty myślowe, nieinteligentny, ograniczony; rzadziej: chory umysłowo, obłąkany» Bezdennie głupi. Głupi jak but, jak stołowe nogi, jak tabaka w rogu. Dziewczyna ładna, ale głupia … Słownik języka polskiego
obłąkaniec — m II, DB. obłąkaniecańca, W. obłąkaniecańcze (obłąkaniecańcu); lm M. obłąkaniecańcy, DB. obłąkaniecańców pot. «człowiek psychicznie chory; obłąkany, wariat» Zachowywał się jak obłąkaniec … Słownik języka polskiego
obłąkańczy — «charakterystyczny dla obłąkańca; obłąkany, szalony» Obłąkańczy strach … Słownik języka polskiego
obłędny — obłędnyni 1. → obłąkany w zn. 2 2. pot. «nadzwyczajny, wspaniały, niesamowity; fantastyczny» Obłędny film. Obłędna impreza. Obłędne tempo. Obłędne dziewczyny … Słownik języka polskiego
postrzelić — dk VIa, postrzelićlę, postrzelićlisz, postrzelićel, postrzelićlił, postrzelićlony «zranić strzałem; trafić kulą, strzałą, śrutem» Postrzelony jeleń, niedźwiedź. Został postrzelony w potyczce. Postrzelić kogoś w rękę, w nogę. ◊ Ktoś biegnie,… … Słownik języka polskiego
półwariat — m IV, DB. a, Ms. półwariatacie; lm M. półwariataci, DB. ów pot. «człowiek niezupełnie przy zdrowych zmysłach, na wpół obłąkany, niecałkiem normalny» Miał opinię półwariata … Słownik języka polskiego
szaleniec — m II, DB. szalenieceńca, W. szalenieceńcze (szalenieceńcu); lm M. szalenieceńcy, DB. szalenieceńców «człowiek szalony, obłąkany, wariat, furiat; człowiek nie panujący nad swoimi namiętnościami, nie liczący się z okolicznościami, z… … Słownik języka polskiego
szalony — szalonyleni, szalonyleńszy 1. «taki, który oszalał, obłąkany; taki, który zdobywa się na szaleństwa, narwany, nieobliczalny» Szalony człowiek. Miotał się jak szalony. ◊ Szalona głowa, pot. szalona pałka «człowiek nieobliczalny; narwaniec» 2.… … Słownik języka polskiego
