oniemieć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IIIa, oniemiećeję, oniemiećeje, oniemiećmiał, oniemiećmieli {{/stl 8}}{{stl 7}} stracić zdolność mówienia, zwłaszcza chwilowo, w wyniku nagłego, silnego przeżycia, doznania emocjonalnego, stresu : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
podziw — m IV, D. u, Ms. podziwwie, blm «zdumienie połączone z uznaniem, zachwytem» Niemy, nie tajony, udany, szczery podziw. Szmer, okrzyk podziwu. Godny, godzien podziwu. Wzbudzić, budzić, wywołać w kimś podziw. Oglądać, patrzeć na kogoś, na coś z… … Słownik języka polskiego
przerażenie — n I 1. rzecz. od przerazić. 2. «uczucie nagłego i silnego lęku, przestrachu; trwoga» Obłędne, paniczne, śmiertelne przerażenie. Okrzyk przerażenia wyrwał się komuś z piersi. Ochłonąć, oniemieć, zdrętwieć z przerażenia. Z przerażeniem patrzeć na… … Słownik języka polskiego
zachwyt — m IV, D. u, Ms. zachwytycie; lm M. y «uczucie wielkiego podziwu, uznania dla kogoś lub czegoś, dla czyichś zalet połączone z uniesieniem» Bezmierny, niebywały, niezwykły, najwyższy zachwyt. Jawny, niekłamany, prawdziwy, szczery zachwyt.… … Słownik języka polskiego
zdumienie — n I 1. rzecz. od zdumieć. 2. «stan człowieka, który się czymś zdumiał; zdziwienie» Nieopisane, niesłychane zdumienie. Okrzyk, wyraz zdumienia. Spostrzec coś ku swemu zdumieniu. Oniemieć ze zdumienia. Wywołać zdumienie. Wprawić kogoś w zdumienie … Słownik języka polskiego
zdziwienie — n I 1. rzecz. od zdziwić. 2. «stan człowieka, który się czemuś dziwi, który się zdziwił» Miłe, przykre, niebotyczne zdziwienie. Oniemieć, osłupieć ze zdziwienia. Patrzeć, słuchać ze zdziwieniem. Dowiedzieć się czegoś ku swojemu zdziwieniu.… … Słownik języka polskiego
osłupienie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. osłupieć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} bezruch, bezwład : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wpaść w osłupienie.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień