opamiętać (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. opamiętywać (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
opamiętywać się – opamiętać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} odzyskiwać rozsądek, opanowywać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Opamiętać się po fakcie. Co robisz, opamiętaj się! {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
opamiętywać — → opamiętać … Słownik języka polskiego
opamiętanie — n I 1. rzecz. od opamiętać. 2. «opanowanie, zastanowienie, refleksja» Przychodzić, przyjść do opamiętania. bez opamiętania «nie zważając na nic; bezmyślnie, gwałtownie» Hulać bez opamiętania. przen. Deszcz leje bez opamiętania. opamiętanie się… … Słownik języka polskiego
czoło — n III, Ms. czole; lm D. czół 1. «górna część twarzy powyżej oczu; u zwierząt: część głowy pomiędzy skrońmi» Czoło białe, gładkie. Czoło niskie, wyniosłe, wysokie. Czoło sklepione, szerokie, wąskie, wypukłe. Myślące czoło. ◊ Miedziane, wytarte… … Słownik języka polskiego
oprzytomnieć — dk III, oprzytomniećeję, oprzytomniećejesz, oprzytomniećej, oprzytomniećniał, oprzytomniećeli, oprzytomniećniały, oprzytomniećniali «odzyskać przytomność, powrócić do przytomności, przyjść do siebie; ocknąć się, ocucić się, otrzeźwieć, opamiętać… … Słownik języka polskiego
pomiarkować — dk IV, pomiarkowaćkuję, pomiarkowaćkujesz, pomiarkowaćkuj, pomiarkowaćował, pomiarkowaćowany 1. przestarz. «zorientować się w czymś, wywnioskować, ustalić coś na jakiejś podstawie» Pomiarkował, że za dużo powiedział. 2. przestarz. «sprowadzić coś … Słownik języka polskiego
pukać — ndk I, pukaćam, pukaćasz, pukaćają, pukaćaj, pukaćał puknąć dk Va, pukaćnę, pukaćniesz, pukaćnij, pukaćnął, pukaćnęła, pukaćnęli, pukaćnąwszy 1. «uderzając lekko czymś w coś, powodować odgłos; stukać, kołatać» Pukać do drzwi, do okna, do pokoju.… … Słownik języka polskiego
uderzyć — dk VIb, uderzyćrzę, uderzyćrzysz, uderz, uderzyćrzył, uderzyćrzony uderzać ndk I, uderzyćam, uderzyćasz, uderzyćają, uderzyćaj, uderzyćał, uderzyćany 1. «zadać cios, raz» Uderzyć kogoś pięścią, dłonią. Uderzyć w twarz, po twarzy, w szczękę. ◊… … Słownik języka polskiego
zreflektować — dk IV, zreflektowaćtuję, zreflektowaćtujesz, zreflektowaćtuj, zreflektowaćował, zreflektowaćowany «sprawić, że ktoś się zastanowi, opamięta, zacznie postępować z rozwagą; pohamować kogoś» Zreflektować kogoś spojrzeniem, życzliwymi słowami,… … Słownik języka polskiego
