Osobniki z rodziny baldaszkowatych.
Dobrze rozwinięte osobniki.
Podejrzany osobnik.
Był osobnikiem milczącym i nietowarzyskim.
Słownik języka polskiego . 2013.
osobnik — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż IIa {{/stl 8}}{{stl 7}} jednostkowy okaz gatunku w przeciwstawieniu do pojęcia gatunku : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poszczególne osobniki tego gatunku różnią się ubarwieniem. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
typ — m IV, D. u, Ms. typpie; lm M. y 1. «model, wzór, któremu odpowiada pewna seria przedmiotów, ludzi, zjawisk, form» Ciekawy, antypatyczny, zabawny typ człowieka. Oryginalny typ urody. Filmy jednego typu. Broń, samochód dawnego, starego typu. Szkoły … Słownik języka polskiego
typ — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. typpie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} określony zespół cech, z którym identyfikuje się jakąś część osób, zwierząt, rzeczy, zjawisk itp.; model, wzór : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cześć — ż V, DCMs. czci, blm 1. «szacunek, poważanie, poszanowanie, uznanie; kult, uwielbienie» Postawa pełna czci. Mieć kogoś, coś w wielkiej czci. Otaczać kogoś, coś czcią. Ucałować coś ze czcią. Żywić dla kogoś cześć. ◊ Cześć komuś, czemuś «skrót… … Słownik języka polskiego
indywiduum — n VI; lm M. indywiduumdua, D. indywiduumduów 1. «poszczególna jednostka, poszczególny żywy organizm; osobnik» 2. lekcew. «osoba bliżej nie znana (zwykle podejrzana, niepewna); osobnik» Nędzne, podłe, podejrzane indywiduum. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
rękawica — 1. książk. Podjąć, podnieść (rzuconą) rękawicę a) «przyjąć wyzwanie na pojedynek» b) «zdecydować się na polemikę z kimś wrogo lub krytycznie nastawionym»: Jakiś zazdrośnik (...) zarzucił mu, że nie stać go na taki dowód odwagi jak wagary. –… … Słownik frazeologiczny
albinotyczny — albinotycznyni «odnoszący się do albinizmu, odznaczający się albinizmem, będący albinosem» Osobnik albinotyczny. Odmiana albinotyczna … Słownik języka polskiego
alergiczny — alergicznyni «odnoszący się do alergii, wywołany przez alergię lub wywołujący ją; dotknięty alergią» Choroba, skaza alergiczna. Schorzenie alergiczne. Objawy alergiczne. Alergiczne działanie tytoniu. Alergiczny osobnik … Słownik języka polskiego
alergik — m III, DB. a, N. alergikkiem; lm M. alergikicy, DB. ów «osobnik dotknięty alergią, chory na chorobę alergiczną» … Słownik języka polskiego
anormalny — anormalnyni «odbiegający od normy, niezgodny z wzorem, nieprawidłowy, nienaturalny, niezwykły; o człowieku: chory psychicznie; nienormalny» Anormalne warunki, anormalne zjawisko. Stan anormalny. Anormalny osobnik … Słownik języka polskiego
