piętnować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, piętnowaćnuję, piętnowaćnuje, piętnowaćany {{/stl 8}}– napiętnować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ostro potępiać, krytykować kogoś lub coś, zwykle… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
piętnować się — {{/stl 13}}{{stl 7}} wzajemnie się oskarżać, krytykować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Piętnowali się wzajemnie i rzucali na siebie oskarżenia. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kot — 1. Bawić się, książk. igrać z kimś jak kot z myszką, myszą «znęcać się, wykorzystywać swoją intelektualną lub fizyczną przewagę nad kimś, upokarzać kogoś»: Jestem oficerem Abwehry, a pan bawi się ze mną jak kot z myszką. Zadaje pan podchwytliwe… … Słownik frazeologiczny
deklaratywność — ż V, DCMs. deklaratywnośćści, blm rzecz. od deklaratywny (zwykle w zn. 1) Krytykować, piętnować przejawy deklaratywności … Słownik języka polskiego
palec — m II, D. paleclca; lm M. paleclce, D. paleclców 1. «jeden z pięciu członków stanowiących zakończenie ręki lub stopy człowieka; także zakończenie kończyn u zwierząt i ptaków» a) «palec u ręki» Duży, serdeczny palec. Mały palec. Wskazujący palec.… … Słownik języka polskiego
piętnowanie — ↨ piętnowanie się n I rzecz. od piętnować (się) … Słownik języka polskiego
pokazać — dk IX, pokazaćkażę, pokazaćkażesz, pokazaćkaż, pokazaćał, pokazaćany pokazywać ndk VIIIa, pokazaćzuję, pokazaćzujesz, pokazaćzuj, pokazaćywał, pokazaćywany 1. «dać coś zobaczyć, podać coś do obejrzenia; wskazać, zademonstrować coś» Pokazać… … Słownik języka polskiego
rozwiązłość — ż V, DCMs. rozwiązłośćści, blm rzecz. od rozwiązły Rozwiązłość obyczajów. Piętnować czyjąś rozwiązłość … Słownik języka polskiego
stawiać — ndk I, stawiaćam, stawiaćasz, stawiaćają, stawiaćaj, stawiaćał, stawiaćany 1. «umieszczać na czymś lub gdzieś jakąś rzecz; ustawiać gdzieś kogoś lub coś» Stawiać dzbanek, filiżanki, talerze na stole. Stawiać meble w pokoju. Ostrożnie stawiał nogi … Słownik języka polskiego
ścigać — ndk I, ścigaćam, ścigaćasz, ścigaćają, ścigaćaj, ścigaćał, ścigaćany 1. «biec, pędzić za kimś, aby go dogonić, złapać; gonić, tropić» Biegł, chociaż go nikt nie ścigał. Kot ścigany przez psy. Ścigać lisa. ◊ Ścigać kogoś docinkami, śmiechem,… … Słownik języka polskiego
